Tag / ahsen-i takvim

by Nuri Köroğlu

Sultanımdan Gönüllere : CENNETE İLK ÖNCE CÖMERTLER GİRECEK

Cennet mekan üstadımız Nevşehirli Hacı Abdullah GÜRBÜZ (ks) Bir sohbetlerinde şöyle buyurdular :

Cennet kapısına insanlar kavim olarak, grup grup, bölük bölük gelecek ve üçe ayrılacaklar.

Birincisi: Âlimler grubu. İkincisi: Şehitler. Üçüncüsü de: Cömertler, olacak.

Âlimler diyecek ki; “Ya Rabbi! Ne olur bilenlerle bilmeyenler bir olur mu? Senin emrini, Kuran’ını, Muhammed-ül Mustafa’yı biz bunlara sevdirdik. İlmimizle amel ettik. Şu kapıyı açta biz bir girelim” ancak kapı açılmayacak.

Şehitler diyecek; “Ya Rabbi! Ne olur malımızla, mülkümüzle hepsini feda ettik, Senin için şehit olduk kanlarımızla geldik. Ya Rabbi! Şu cennetin kapısın aç” yine açılmayacak.

O zaman cömertler diyecek ki; “Ya Rabbi! O âlimlerin okuması için, Kuran Kurslarını, İmam Hatip Okullarını, İlahiyat Fakültelerini, İslam Endüstrilerini, onların kitaplarını, teçhizatını, kalemine varana kadar biz aldık, biz düşündük. Çünkü Sen cömertleri seversin. Bire on, bire yüz, bire yedi yüz vereceğin için bizde bunları tasadduk ettik, Ya Rabbi. Şu mücahitlere gelince onların atını, silahını, mermisini, her şeyini biz aldık. Ya Rabbi! Senin rızan için tasadduk ettik.”

Bunun üzerine Cenab-ı Allah; “Açın cennetin kapılarını cömertlere açın!” buyuracak.

Onun için cömert olalım.

Sahabelerden bir tanesi oturup, sürekli Kur’an okur, ibadet yaparmış. Aradan epey zaman geçince Rasulullah (sav) Efendimiz sorar;

– Sen burada devamlıca ne yapıyorsun?

Sahabe;

– Ya Rasulullah! İşte Kur’an’ımı okuyorum, ibadet yapıyorum, Allah’a (cc) kulluk yapıyorum, diye cevap verir.

Rasulullah (sav) Efendimiz;

“Peki, senin yiyeceğinle şu giyeceğini kim temin ediyor?” deyince, sahabe;

– Kardeşim, der.

Rasulullah Efendimiz ise;

– Sen kardeşine yüksün, kalk çalış hadi, buyurur.

Hazreti Ömer İbni Hattab camide bakıyor ki birkaç kişi böyle eline bir şeyler almış duruyorlar.

– Kalkın bakıyım çalışın, helalinden çalışın ve Allah (cc) yolunda tasaddukta bulunun, verin, diyor.

Bunun için dinimizde böyle meczup gibi gezme, ondan bundan isteme falan yok.

Birisi geliyor yine;

–Ya Rasulullah! Benim ihtiyacım var, şöyle fakr-u zaruret içerisindeyim, diyor.

Hemen elinden taşını alıyor ve ona;

– Senin mi benim mi? Sabah ekmeği ile öğleye azıcık yiyeceği varsa onun dilenmesi haramdır. Onun istemesi haramdır. İhtiyacını söylemesi haramdır, buyuruyor.

Ama şimdi zenginlerimizde kanaat yok. Zenginler daha çok istiyor. Fakirler için; “Şu adamın üç tane dört tane beş tane çocuğu var, geçinemiyor” demiyor. Ne satıyorsa, onun kanını emmeye gayret ediyor. Öldüğü zaman Allah (cc) soracak. Hâlbuki o zengin; “Aman Ya Rabbi!” diyecek. O fakire fukaraya yardımda bulunacak.

Fakir, kasaba vardı mı, en kötü eti ona veriyor. Zenginin parası sanki altınmış gibi ona etlisini en güzelini veriyor.

Ayakkabıcıya varıyor, zengine ikram ediyor da fakire geldi miydi iki mislisini istiyor. Bu şekilde olmaz, böyle insan böyle Müslüman olmaz. Böyleleri için Rasulullah (sav); “Bizden değildir” diyor.

Fakirlere merhametle şefkatle yaklaşacaksınız.

Çünkü zenginler güruhu Rasulullah’a gelip;

– Ya Rasulullah! Şu baldırı çıplaklar, kölelerle beraber oturmak bize zül oluyor. Bize şöyle yer ver de onlarla ayrı bir zamanda konuş” dediklerin de,

Resulü Ekrem (sav) Hazretleri de hem öksüz hem yetim hem fakir olduğu için şöyle bir düşünür. O anda Cebrail (as) gelir;

–Ya Rasulullah! O zengin cömertlerden, bu fukara-yı sabiriynler beş yüz sene önce cennete girecek. Beş yüz sene önce, der.

Bunun üzerine Rasulullah;

– El fakr-u fakr-u, el fakr-u fakr-u, el fakr-u fakr-u. Ben fakirlerle beraberim. Ben fakirlerle beraberim. Ben fakirlerle beraberim, buyurur.

Bunun için fakirleri gözetin. Şimdi odunu yoksa kömürü yoksa ekmeği yoksa diye düşünün. Allah (cc) razı olsun dernekler kuruluyor, vakıflar kuruluyor. Bunlara yardım etmek faydalıdır. Birbirlerinize yardım edin. Birbirlerinizi sevin, birbirlerinizle muhabbet edin. Şimdi hem dünyamızı hem de ahiretimizi geçindirmek için…

Bu din İslam dinidir. Efendim bu dünya için değildir. “Din işi ayrıdır, dünya işi ayrıdır” bunlar yanlış sözler. Din işi ve dünya işi birdir. Biz burada hem dinimizi yaşayacağız hem dünyamızdan da istifade edeceğiz.

Şimdi ise bize havadaki, karadaki, denizdeki mahlûkatın en şereflisi olarak, ahsen-i takvim üzere, en güzel surette halk eden Cenab-ı Zülcelâl Hazretlerine hamd edelim verdiği nimetler için. Ancak hamd O’na layıktır. Sabredelim gelen sıkıntılara, verdiği nimetlere şükredelim. O’nu gece gündüz, karda, kışta, seferde, seherde, hastalıkta her yerde zikredelim.

Nuri KÖROĞLU

by Nuri Köroğlu

Sultanımdan Gönüllere : FATİHA-YI ŞERİFE

Cennet mekan Üstadımız Nevşehirli Hacı Abdullah GÜRBÜZ (ks) bir sohbetinde şöyle buyurmuştur ;

Şu Fatiha-yı Şerifi açalımda bir bakalım. On yedi rekât farzda, üç rekât salât-ü vitirde, yirmi rekâtta sünnette devamlıca okuyoruz. Hem din işi ayrı, dünya işi ayrı diyorlar ama Allah-ü Teâlâ Fatiha’da hem din işini hem dünya işini hem ahiretimizi her şeyimizi bildiriyor bize, dedikten sonra başladık anlatmaya…

Euzü besmele nedir?

“Ya Rabbi! Senin cennetinden, Cemalullah’ından kovmuş olduğun ve secde etmediği yer kalmayan azazil olan şeytan-ül laneyi… Hiç de günah işlemediydi. Ancak, Âdem (as)’ı Havva Annemizi günaha teşvik ettiği ve hasutlandığı için cennetinden kovdun. İşte o azazili, o şeytanı bizim yanımızdan da kov Ya Rabbi uzaklaştır.”

“Bismillahirrahmanirrahim: Rahman ve Rahim olan Allah’ım (cc); senin isminle başlıyorum neye başlarsam.

Elhamdülillahi Rabbil Âlemiyn: Ey Âlemlerin Rabbi olan Hazreti Allah (cc), bizi öyle güzel ahsen-i takvim üzere halk eyledin ki karadaki, havadaki, suda ki mahlûkattan eylemedin. En güzel surette insan ve Kendine kul, Habibine ümmet, Kur’an’a hâdim eyledin. Farzlarına, vaciplerine, sünnetlerine Habibine tabi olmak içinde Sana ibadete geldim, huzuruna geldim.

Ya Rabbi! Ne kadar hamd etsem az. Göz nimetine, lisan nimetine, burun nimetine, bütün vücudumuz on sekiz bin âleme bedeldir. Bu sıhhatimiz o kadar güzel ki her zerresi Allah’ı zikrediyor.

Yemiş olduğumuz nebatatı, pişmiş olan etleri ağız denilen değirmende dişlerinizle öğütürsünüz. Midenize geldiği zaman mide Allah (cc) diye çalışır. Mide içinde bir de “Hay asidi” vardır. Hay can asidi “Hay Allah! Hay Allah!” derken on iki bağırsakta ki profesörü, doçenti, kimyageri derhal canlandırır. Bir taraftan da faydalı ve zararlı olan gıdalar ayrılır. On iki bağırsaktan kimisi omuriliğe, kimisi idrar yoluna, kimisi böbreğe, kimisi karaciğere, kimisi kalbe, kimisi de beyne gider. Saydam olan ışıkları gösteren göz hücremize ışık verir, bu boğaz tellerine istediği tonda istediği halde ses yaptırır, kulağımızda işitme hassası olur, burnumuzda ki kıllar nöbetçi olur. “Sakın ha sakın zararlı mikroplar gelme benim ağama, benim üstadıma gelme, ben bunun sahibiyim, bekçisiyim,” deyince mikroplar derhal kılların içerisinde durur ve içeriye giremez. Bütün hücrelerimiz Allah-ü Teâlâ’yı zikreder.

Ey Nakkaş Sahibi! Senin nakşına baktıkça Sana hamd ederim. Sen Rahman, Rahim’sin. Ey On Sekiz Bin Âlemi Rahman İsmiyle Yaradan!

Mahşer yerinde sekiz kat cennet süslenmiş iken nimetleriyle beraber, yedi kat cehennem ise kükremiş haldeyken, herkes nefsi nefsi derken; Sen Rahim isminle Erham-er Râhimiynsin.

Cennetini bahşeden Rabb’im Sen Malik-i Yevmiddin’sin. Sen din gününün malikisin, Sen hem dünyanın hem ahiretin padişahısın. Mülk Senin, saltanat Senin, ben Seninim, kâinat Senin ancak Sana ibadet eder, bu güzel vechemle Sana secde ederim ve “subhane rabbiyel âlâ” derim. “Senden büyük, yüce yok Ya Rabbi!” derim. Senden başkasına bakıcı, Senden başkasından yardım dileyici, Senden başkasına secde edici değilim.

Ya Rabbi! Bizi inam ettiğin, ihsan ettiğin Adem (as)’dan Hazreti Muhammed-ül Mustafa’ya kadar ne kadar mucizeler verdin. Onlara ne güzel mucizelerle, inam ve ihsanda bulundun. Onların başına öyle şiddetli kâfirler verdin ki kimini suda helak ettin, kimini ateşte, kimisini zayıf sivrisinekle, kimisini yel, kimisini sel felaketiyle, kimini altını üstüne getirdin, “Kahhar” isminle perişan ettin.

Ya Rabbi! Onların sahabelerine, âlimlerine, evliyalara üçler, yediler, kırklar Senin sevdiğin o sırati müstakimde olan kullarına, Sıratellezine En’amte Aleyhim. Ya Rabbi ne olur o inam ettiğin sırati müstakimde olan arif kullarınla bizi beraber eyle!

Sakın Ya Rabbi! Gadabına uğrayan nemrutlar, firavunlar, ebu cehiller, utbeler, katiller, caniler, faizciler, eşcinseller, ailesini kıskanmayanlar, dünyaya tapanlardan veladdallin; o dalalette olan Senin yolundan sapanlardan bizi eyleme Ya Rabbi!

Sonunda da âmin diyoruz.

İşte gördün mü evladım, Fatiha bize hem şeriatımızı, hem tarikatımızı, hem hakikatimizi, hem yolumuzu gösterdi. Fatiha ümm-ül kitaptır. Kur’an’ın anahtarıdır ve Kur’an’ın anasıdır. ‘Hoca Efendi Kur’an okur, “Fatiha!” der, cenazeye gidersiniz “Fatiha!” der, yemek yersiniz “Fatiha!” der. Allah (cc) sırrını nasip eyleyip, Fatiha ile amel edenlerden eylesin.

(ÂMİN)

Nuri KÖROĞLU