Sultanımdan Gönüllere : KADINLA ERKEK BİR ARADA İBADET YAPAMAZ

Cennet mekan sultanımız Nevşehirli Hacı Abdullah GÜRBÜZ (ks) bir sohbetlerinde şöyle buyurdular;

Kadınlı erkekli zikir olmaz. Bazı sapıklar var, kadınlı erkekli zikre oturuyorlar. Ne yüce kitabımız Kur’an-ı Kerim’de ne Rasulullah (sav) Efendimizin sünnetinde kadınla erkeğin bir arada yapabileceği bir ibadet şekli yoktur. Bunu sizlere bir misalle anlatalım inşallah.

Bir gün, Denizli’ye gittik. Orada bulunan kişiler;

– Burada bir şeyh vardır, deyince;

– Öyle ise biz de ziyaret edelim, dedik.

Ama ziyaretine gittiğimiz şeyh vefat etmiş. Bizi de kendilerinden zannedip kadınlı erkekli bir araya toplandılar. Bu durumu görünce Ben hemen dışarı çıktım.

– Bana uygun bir yer yok mu, dedim

– Üst katta var, dediler.

Üst kata çıktım orda bulunan birine;

– Bu nedir böyle, kadınlarla erkekler neden bir arada oturuyorlar; dedim.

O da Bana;

– Bizim şeyhimiz âlimdi. Hem de merkez vaiziydi. Burada benim kızlarım ilahi söyler, bizde “Allah, Allah” der coşardık, adeta kendimizden geçerdik. Öyle bir feyiz gelirdi ki bana;

– Hadi evladım molla birde sen ilahi söyle, derdi. Ve bu şekilde zikir yapardık, diye cevap verdi.

Ben hemen onun sözüne mukabil;

– Ne oldu şimdi, tarikat mı bu? Sizin yaptığınız şeytânîdîr. Bunları size şeytan yaptırıyor, nefis yaptırıyor. Çünkü nikâhı birbirine düşen insanların bir arada oturması haramdır. Zikir meclislerinde kadınlı erkekli zikir yapamazsınız, kadınların sesi size haramdır. Ancak kendi eşinle kızlarınla ya da sana nikâh düşmeyenlerle birlikte zikredebilirsin, dedim. 

O da bana;

– Efendim Beytullah da kadınlı erkekli bir arada oluyoruz, dedi.

Bende;

– Orası müstesna, orada haramlar mubah olur. İki buçuk milyon insan oraya tavaf yapmak için geliyor. Allah-û Teâlâ Hazretlerini zikrederek tavaf ederken; eşi, evladı, malı, mülkü hiçbir şeyi aklına gelmiyor. Ayrıca oraya Mescid-i Haram deniyor yani şeytan giremez ki insanların aklına fitne girsin. Ravzayı Mutahhara’da 2,5 milyon insan Allah’ın Resulü’ne salâtü selam getiriyor, dedim. Ve ardından örnek olsun diye, şunları anlattım;

“Bir gün Ravzayı Mutahhara’da, baktım bir adam ağlıyor. Selam verdim;

– Aleyküm selam, dedi. Şivesi Türkçe’ye benzediğinden;

– Sen Türk müsün; dedim.

– Evet, dedi.

– Neden ağlıyorsun; dedim. Cevap vermedi. Yeniden:

– Niye ağlıyorsun; dedim.

– Sen anlamazsın, dedi.

– Ben halden anlarım evladım. Neden ağladığını söyle bakalım, dedim.

– Yine, Sen anlamazsın deyince;

– Anlarım evladım anlarım dedim.

“Eğer yok anlamam desek, adamın takati kesilecek.”

– Rasulullah (sav) Efendimizin elini mi öpemedin deyince, nerden bildin dercesine şaşkınlıkla yüzüme baktı, ardından;

– Evet, bana elini öptürmedi, dedi.

– Rasulullah (sav) Efendimizin yanında kim vardı; diye sordum.

– Bilal-i Habeşi Hazretleri ve daha birçok zat vardı. Peygamber (sav) Efendimiz ise bana elini öptürmedi, deyince.

– Senin eşin de burada mı; dedim.

– Ne yapacaksın; dedi.

–Benim soruma cevap ver, dedim. 

–Sükût etti.

– Eşin şimdi otelde mi; dedim.

– Evet, dedi.

– Eşini kıskandığın için erkeklerin yanına gelecek diye, onu getirmedin, değil mi? O da Allah ve Resulü’ne âşık, o da burada kırk vakit namaz kılacaktı. Eşin şu anda buraya gelemediği için, otelde ağlıyor. Onun için Resûlullah (sav) Efendimiz sana elini öptürmedi, deyince hemen elime sarıldı. Bize minnettarlığını ifade etti. Kendisinin doktor olduğunu söyledi. Bize bir faydası olup olamayacağını sordu.

İşte, eşini kıskanıp, bu kalabalık ortamda bulundurmak istemediğinden, Ravzayı Mutahhara’ya getirmediğinden dolayı, Allah’ın Resulü bu doktor kardeşimize elini öptürmedi.

Orası mukaddes bir beldedir. Bu beldeyi, kalkıp da başka bir yer gibi düşünemeyiz. Burası, ailemizi kıskanacağımız bir yer değildir. Allah-ü Teâlâ Hazretleri burasını hem erkeğe hem kadına farz kılmıştır. Bu din, insanların getirdiği bir din değildir. Peygamber (sav) Efendimizin vahiy yoluyla getirdiği Allah-û Teâlâ Hazretlerinin dinidir. Allah cümlemize bu dini hakkıyla ve doğru şekilde yaşamayı nasip etsin. (Amin)

Nuri KÖROĞLU

Sultanımdan Gönüllere : HUZUR İSLAMDADIR

Cennet mekan üstadımız Hadim-ül Fukara Abdullah Baba Hz. bir sohbetinde Şöyle buyurmuştur;

Huzur İslam’dadır. Huzur imanda, huzur ahlakta, huzur Allah (cc) korkusundadır. Bu millete Allah (cc) korkusu vermediğimiz sürece anarşik olayların durması mümkün değildir.

Huzurevleri açıyorlar. Huzurevi, babanın evi, annenin evidir. Huzurevi, evladın evi, kızının evi, oğlunun evidir.  Ailede birlik, aile nizamı İslam’da vardır. İslam, ailenin namusunu, ırzını, iffetini, ahlakını korur.

Burada anne ve baba hakkına değinmek istiyorum.

Resulullah (sav) Hazretleri;

“Annenizi sırtınıza alsanız, Hac vazifesi için Mekke’ye götürüp yedi defa anneniz omzunuzda olduğu halde tavaf yapsanız, Merve ile Safa tepesinde say yapıp, Arafat Dağı’na çıkarsanız, Arafat Dağı’nda vakfeye dursanız, Arafat Dağı’ndan sonra da Müzdelife’ye gelip omzunuzda annenizle taş toplayıp Mina’ya gelseniz, Mina’da üç gün büyük şeytan, orta şeytan, küçük şeytanı taşlasanız, ondan sonra Beytullah’ı yedi defa tavaf etseniz, tekrar Safa’yla Merve arasında say etseniz, anneni omzundan indirdiğin zaman ancak, annenizin doğum sancısını ödeyebilirsiniz” buyuruyor.

Annemizin siz ağlarken gece uykusunu bölüp de “yavrum hasta” diye başınızı beklemesinin, babanızın “yavrum hasta” diye hastaneler, doktorlar, ilaçlarla uğraşırken çektiği eziyetlerin hakkını nasıl ödeyeceksiniz?

Annenin babanın hakkı ile ölen insan Cehennem azabı görecek. Sabaha kadar namaz kılsa, akşama kadar oruç tutsa, annesi babası memnun değilse Cehennem azabı müstahaktır. Ama bu anne baba, inançsızsa o ayrıdır. İnanan anne babalar için söylüyoruz biz.

Şimdi ise ne yazık ki evlatlar annesine; “cadı garı”, babasına “moruk” diyor.

“Ben de sana birkaç kilo süt alayım da sen de hakkını istersen helal et istersen etme” diyorlar. Ne kadar bozuk bir üslup…

Zamanın başvekili sordu da onlara şu cevabı verdik;

“Daha Türkiye gibi dünyada dinine, imanına, ahlakına, örf ve adetlerine hakaret eden bir millet daha görülmemiştir. Bak Japonya dini inançlarına geleneklerine sahip, dünyaya hâkim oldu. Bak İngiltere’ye krallığına sahip, örf adetlerine sahip, bütün dünyada sözü geçer oldu”.

Daha birçok beldelerde de söylüyorum. Televizyonu açıyoruz, dinimizi, ahlakımızı bozan bütün cinsi münasebetleri gösterip, çocuklarımızın iffetini, namusunu, hayâsını berhava ediyorlar da hiç kimse bir söz dahi söylemiyor. Bir mektup dahi yazma cesaretini gösteremiyoruz. Radyolarda yirmi dört saat, dinimize, imanımıza, ahlakımıza, örf adetlerimize hakaret ediyoruz. Böyle olduğu müddetçe, başta gelen gazeteler müstehcen yayınlar yaptığı müddetçe, dinimize hakaret olduğu müddetçe, Türkiye’mizin kalkınması mümkün değildir. Çünkü biz ahlakça göçüyoruz. Gemi su aldı, batıyor. Bu geminin suyunu boşaltmak kurtulmak için geminin su alan yerini tamir etmemiz lazım. Su alan yerde ki ağacı değiştirmemiz lazım. İnançsızlık ağacını kaldırıp, inançlı bir ağaç yerleştirsek, gemimiz batmayacaktır. İnananlar bu ülkeye sahip çıkmadığı müddetçe memleketimiz batacaktır. Memleketimize sahip çıkalım. Devletimize sahip çıkalım. Ordumuza dua edelim. Mülkiye amirlerine dua edelim. Şimdiye kadar beddua ettik.

“Allah (cc) belanızı versin” dedik. Onlar bizim başımıza bela oldu. Şimdi tekrar tövbe edelim;

“Ya Rabbi! Ne olur Hâdî ismin ile hidayet eyle, Latif ismin ile lütfeyle…” diyelim.

Ordumuza sahip çıkalım, erinden generaline kadar;

“Ya Rabbi! Ne olur bunları muhafaza eyle, bunların kalplerine de kendi sevgini ver. Ya Rabbi Muhammed-ül Mustafa’nın sevgisini ver Ya Rabbi, Kuran sevgisi ver Ya Rabbi…”

Mülkiye amirlerimize de dua edelim. Dua mü’minin silahıdır. Sarhoşlarımıza sahip çıkıp dua edelim. Açık kadınlarımıza, kumarcılarımıza sahip çıkıp dua edelim. Onların elinden tutalım. Öyle namaz kılıp tespih çekmekle olmaz. İnananların ölçüsü Kur’an’dır. Ölçüsü Muhammed Mustafa’dır (sav), Resulullah Aleyhisselatü vesselamın sünnetlerini ihya etmektir. Muhammed-ül Mustafa’ya (sav) yapışırsak, O’nun sünnetlerini ihya edersek, O’na selat-ü selam getirirsek, O’na muhabbet edersek, O’nu her gün görmeyi arzu edersek hem dünyamız güzel hem de ebedi âlemimiz aziz ve güzel olur.

Bir gün, iki gün değil, iş daimi olmakla daimi. Yaptığınız ibadetler az olsa bile daim olsun. İnsanlar nankör olur, iyilik yaparsınız kötülük yaparlar. Ama Allah’ım (cc) hiçbir hayrınızı küçük de olsa katiyen zayi etmez.

İyiliğe iyiliği her adam yapar, hayvanlar bile birbirlerine karşı iyilik yapar.

İyiliğe kötülüğü şer adam yapar. Eğer birine iyilik yaptıysan o adam sana kötülük yaptıysa o adam şerdir. Gıybet yapar, aleyhte konuşur. Şurada “ihvanım” der, başka bir yerde “ya bırak sende şöyledir böyledir” der. İşte o adam şer insandır.

Ama kötülüğe iyiliği er adam yapar. Size ne kadar kötülük yaparlarsa yapsınlar, siz iyilik yaparsanız, Allah’a (cc) vuslat bulan veli insan olursunuz. Er adam olursunuz er. Sizler de er olmak için Allah’a (cc) yalvarın. Allah (cc), inşallah bu erlerden eylesin. (Âmin)

Nuri KÖROĞLU

Sultanımdan Gönüllere : İLK SEMA EDEN EBUBEKİR SIDDIK EFENDİMİZ

Cennet mekan üstadımız Hadim-ül Fukara Abdullah Baba (ks) hz. leri bir sohbetinde şöyle buyurmuştur ;

Peygamber (sav) Efendimiz Mekke’de ki zalimlerin zulmünden Medine’ye hicret ederken yol arkadaşı Hazreti Ebu Bekir (ra) ile Sevr Mağarası’na girdiler. Hazreti Ebu Bekir (ra) kendilerini arayan müşriklerin Peygamber Efendimize zarar vereceğinden korkmaya başladı. Rasulullah (sav) Hazretleri:

“Ya Ebu Bekir, korkma! Allah (cc) Muin’imizdir. Allah Habir’dir (haberdardır), Allah Semi’dir (işiticidir), Basir’dir (görücüdür) O bizimle beraberdir. Dilini damağına yapıştır, tevhide devam et” diye zikri telkin etmişlerdir. Böylece Ebu Bekir Sıddık (ra) Hazretleri Allah’a giden yolda seyri sülûküne bu mağarada başladı.

Hazreti Ebu Bekir’in, Müslüman olduğu zaman kırk bin dirhemi vardı. Müşriklerin, işkence altında kıvrandırdıkları Müslüman köleleri, onlardan satın alıp azat etmek ve Müslümanları güçlendirmek için, bu servetini harcamaktan geri durmadı. Medine’ye hicret edeceği zaman, ancak beş bin veya altı bin dirhemi kalmıştı. Oğlu Abdullah’ı gönderip onları da alıp Sevr Mağarası’na getirdi ve yanında Medine’ye götürdü. Orada da Mekke’de yaptığı gibi yaptı. Develerini, cariyelerini, kölelerini, teneke ile altın ve gümüşü Allah yolunda tasadduk etti. Ashab-ı suffe için, beytü’l mal için mallarını tasadduk etti.

Nefsi mutmaine makamına gelmişti ki Cenab-ı Allah;

“Ey Cibril! Habibime selam söyle, kulum Ebu Bekir’den razı oldum. O da Benden razı oldu mu?”, diye sordu.

Cibril Aleyhisselam;

“Ya Rabbi! Ebu Bekir rıza makamına nasıl erişti?”, diye sordu. Allah-u Zülcelâl Hazretleri;

“Ey Cibril! Git imtihan et” dedi.

Cibril-i Emin insan suretine girip, Hazreti Ebu Bekir Sıddık’a (ra) geldi. Ve:

“Allah rızası için giyecek cübbem yok. Ne olur bana yardım et” dedi.       

Hazreti Ebu Bekir (ra) Efendimiz, hemen cübbesini çıkarıp Cibril-i Emin’e verdi. Oradan ayrıldı evine gitti. Bir müddet sonra kapı çalındı. Kapıyı açtı yine insan suretinde Cibril-i Emin geldi ve şöyle dedi:

“Giyecek gömleğim yok, Allah’ın Resulü Muhammed Mustafa (sav) hakkı için bana bir gömlek ver” deyince, Hazreti Ebu Bekir Sıddık (ra) Efendimiz üzerindeki kalan tek gömleği de verdi ve sadece göbeği ile diz kapağı arasını örtecek iç çamaşırı kalmıştı. Allah’ın Resulü’ne âşık, her anı onunla beraber olan Hazreti Ebu Bekir (ra), çıplak olduğu için edep ve hayâ etti de, Rasulullah (sav) Efendimizin yanına varamadı. Hatta mescide dahi gidemedi.

Hazreti Peygamberin gülü Hazreti Fatıma (r.anha) Annemiz Ebu Bekir Sıddık (ra) Efendimizin evinin önünden geçerken pencereden omuzlarının çıplak olduğunu gördü. Rasulullah (sav) Efendimizin haneyi saadetlerine gitti. O’na

“Ya Rasulullah! Ebu Bekir Sıddık (ra) Hazretleri geldi mi?” diye sordu. Rasulullah Efendimiz (sav):

“Hayır kızım, mescide de iki vakittir gelmiyor” dedi. Hazreti Fatıma (r.anha) Validemiz:

“Ya Rasulullah! Ben biraz önce Ebu Bekir’in omuzlarının çıplak olduğunu gördüm. Her halde giyecek bir şeyi yok. Acep ona bir üst baş yok mu?”, diye soruyor. Şimdi çeşit çeşit elbiselerimiz var daha hala gözümüz doymaz.

Rasulullah (sav);

“Ah evladım, giydirecek bir şey yok” deyince Fatıma (r.anha) Validemiz:

“Babacığım Ben gelin olurken Bana bir kilim vermiştiniz. Müsaade ederseniz o kilimi ikiye bölüp, kendisine vereyim” dedi.

Evdeki kilimin yarısını kesip götürerek, Hazreti Ebu Bekir’in penceresinden içeri bıraktı. Hazreti Ebu Bekir (ra) Efendimiz kilimi iki parça yapıp ortasını deldi, boğazından geçirdi. Sağından ve solundan hurma lifleri ile ördü. Âşık olduğu Hazreti Muhammed Mustafa’ya (sav) üzerine geçirmiş olduğu kilim parçasıyla gitti. Edep ediyor, kapıyı çalamıyordu, ağlamaya başladı. İşte bu sırada Cebrail Aleyhisselam:

“Ya Muhammed (sav)! Allah’ın selamı var. Senin ümmetinden bir kişi Allah’ın rıza makamına yükseldi. Allah O’ndan razı oldu. Bu hali ile o kul da Allah’tan razı mı? O kul şu anda kapıya geldi, hayâsından, edebinden içeriye giremiyor” deyince, Rasulullah (sav) kapıyı açtı ve Ebu Bekir Sıddık’ı (ra) karşısında gördü. Ve O’na:

“Hoş geldin Ya Ebu Bekir” buyurdu.

Cibril-i Emin:

“Ya Rasulullah! Ebu Bekir’e; “Sen küfür halinde iken; malın, servetin vardı. İman ettin ve şimdi bir kilim parçasına büründün. Bu halde iken Allah’tan razı, hoşnut musun? Yoksa değil misin?” diye sor, buyurdu.

Rasulullah Efendimiz (sav) Ebu Bekir Sıddık Hazretlerine sordu. Bunun üzerine Ebu Bekir (ra) Efendimiz ağlayarak:

“Ben Rabb’imden de, Muhammed Mustafa’dan da razıyım. Onlar Benden razı mı? Vücudum lime lime, parça parça olsa da Ben onlardan yine razıyım” dedi.

Rasulullah (sav):

“Allah’da Senden razı Ya Ebu Bekir” deyince, Ebu Bekir (ra) Efendimiz, ‘Allah’ dedi ve başladı sema etmeye. Peygamberimizin etrafında yedi defa döndü ve Peygamber Efendimiz kelimeyi şahadet getirerek O’nu durdurdu.

Nuri KÖROĞLU

Sultanımdan Gönüllere : ALLAH’A VASIL OLMANIN İKİ YOLU VARDIR

Üstadımız Hadim-ul Fukara Abdullah Baba Hazretleri; Cenab-ı Zülcelâl Hazretlerine vasıl olmanın iki yolu olduğunu; bu yollardan birisinin “Hafi Zikir”, diğerinin ise “Cehri Zikir” olduğunu söyleyerek; iki şekilde yapılan zikrullahı, şöyle ifade ederlerdi;

Peygamber (sav) Hazretleri, Mekke’den Medine’ye hicret ederlerken, Sevr Mağarası’na müşrikleri aldatma maksadıyla sığındıklarında, yanında yol arkadaşı, can dostu olan Ebu Bekir Sıddık (ra) vardı. Ebu Bekir Sıddık (ra) Efendimiz mağara içerisinde, müşriklerin Rasulullah (sav) Efendimize zarar vereceği endişesiyle, korkuya kapılmıştı. O’nun bu halini gören Sevgili Peygamberimiz:

“Korkma Ya Ebu Bekir! Dilini damağına yapıştır; “La İlahe İllallah” de. Üzülme! Allah (cc) Habir ismi şerifi ile haberdardır. Basir ismi şerifi ile bizi görür. Bize bizden yakın olan O’dur. (Veli ismi şerifi ile dostlarına yardım edendir. Âlim ismi şerifi ile bilendir. Semi’ ismi şerifi ile işitendir. Selam ismi şerifi ile selamete ulaştırandır…) Sen dediğimi yap.” buyurdu.

Hz. Ebu Bekir-i Sıddık (ra) Efendimiz dilini damağına yapıştırarak, bir nefeste yirmi bir defa; “La İlahe İllallah” kelime-i tevhidi zikredince, üzerindeki korku geçti. Ve kalp aynası açıldı. Hafi zikri, Peygamber (sav) Efendimiz bu şekilde Ebu Bekir Efendimize telkin etmiş oldu.

Diğer bir hadis-i şerifte:

Hz. Ebu Bekir-i Sıddık (ra.)’ın komşusu bir gün Peygamber (sav) Efendimize gelerek;

“Ya Rasulullah! Ebu Bekir’in evinden ciğer kokuları geliyor. Komşusu olduğum ve kaç gündür aç olduğum halde bize ikram etmedi” diye söyler.

Bunun üzerine Peygamber (sav) Hazretleri kalkar ve Ebu Bekir-i Sıddık (ra)’ın evine gelir. Fakat evin içerisinde yiyecek hiçbir şey yoktur.

Ebu Bekir Sıddık (ra) Hazretleri, Rasulullah (sav) Efendimize:

“Buyur, Ya Rasulullah! Anam, babam Sana feda olsun! Sizi buraya getiren sebep nedir?” diye sorar.

“Ya Ebu Bekir! Komşusu aç iken tok yatan bizden değildir. Komşun, Senin ciğer yediğini söylüyor. Evinden ciğer kokuları geliyormuş ve Sen ona ikram etmemişsin. Bu doğru mu?”

“Ya Rasulullah! Hâlim, Allah-u Teâlâ Hazretlerine ve Size malumdur. Ben günlerdir ağzıma bir şey koymadım! Sadece Allah’ı zikrediyordum!”, dedi ve dilini damağına yapıştırıp; “La İlahe İllallah”, demeye başladı.

Biraz sonra evin içerisinde ciğer kokusu gibi bir koku meydana geldi. Peygamber (sav) Hazretleri, Hz. Ebu Bekir’in komşusuna dönerek: “Bahsettiğin koku bu muydu?” diye sordu.

O da: “Evet, Ya Rasulallah! Bu kokuydu. Ben anlayamadım. Allah’ım beni affetsin! Sen de affet! Meğerse Ebu Bekir’in ciğeri Allah aşkından püryan olmuş, gelen koku buymuş” dedi

Ebu Bekir Sıddık (ra) Hazretleri, Serveri Kâinat Efendimize:

“Ya Rasulullah! Hafi zikre devam ettikçe, Bende acayip garaip haller oldu. Nereye baksam Sizi görüyorum. Hacete gitmeye dahi utanıyorum. Zevcemle münasebete bile hayâ ediyorum. Bundan dolayı çok mahcubum. Bunda bir hata var mı?” diye sordu.

Peygamber (sav) Hazretleri:

“Hayır, Ya Ebu Bekir! “Fenafir Resül” makamına gelmişsin”, dedi.

Ebu Bekir Sıddık Hazretlerinin yapmış olduğu esmaları değiştirdi ve Hazreti Ebu Bekir “Fenafillâh” makamına geldi. O makama ulaştığında;

“Ya Rabbi! Ne olur Benim bedenimi öyle büyüt ki; “La İlahe İllallah Muhammedün Resulullah” diyen hiçbir mü’min Cehennem’e girmesin” diye dua etti.

İşte Peygamber (sav) Hazretlerinin terbiyesi altında hafi zikir yapan o mübarek sahabe Allah-ü Teâlâ Hazretlerine vasıl oldu.

“Bunlar (hidayete ulaşan kişiler) iman edenler ve gönülleri Allah’ın zikriyle sükûnete erenlerdir. Bilesiniz ki kalpler ancak Allah’ı zikretmekle huzur bulur.” (Rad /28)

Cenab-ı Zülcelâl Hazretlerine vasıl olmanın ikinci yolu ise; cehri zikir ile olur.

Hazreti Ali (ra) Efendimiz, bir gün Rasulullah (sav) Hazretlerinin hane-i saâdetlerine gelir.

“Ya Rasulullah! Allah’a varan yolların en kısa olanını, kullarına en kolay gelenini, nezdinde en üstün olanını bana bildir”, diye istekte bulunmuş; bunun üzerine Peygamber (sav) Hazretleri:

“Ya Ali! Ben ve Benden önceki peygamberlerin söylediği sözlerin en kabule şayanı; “La İlahe İllallah”, Kelime-i Tevhit’tir. Yedi kat yer ile yedi kat gök terazinin bir kefesine konsa, “La İlahe İllallah” Kelime-i Tevhit de diğer kefesine konsa “La İlahe İllallah” hepsinden ağır gelir” buyurdu.

Hz. Ali (ra) Hazretleri: “Ya Rasulullah, Allah’ı nasıl zikredeyim?”

Hz. Peygamber (sav) Hazretleri:

“Ya Ali! Dizini dizime daya. Alnını da alnıma koy. Gözlerini kapa ve üç defa söyleyeceğimi dinle. Sonra Sende üç defa söyle, Ben dinleyeyim.”

Akabinde, Peygamberimiz gözünü yumup yüksek bir sesle, üç kere “La İlahe İllallah” dedi. Hz. Ali (ra) Efendimizde dinledi.

Hz. Ali (ra) Efendimiz gözünü yumup, sesini yükselterek üç defa “La İlahe İllallah” dedi.

Bu şekilde Peygamber (sav) Hazretleri, Hz. Ali (ra) Efendimize cehri zikri telkin etti. (El İnayetür Rabbaniye)

Mekke Fethi’nde, Kâbe’nin içerisindeki putları sahabeler yıkmaya başladılar. O anda Hz. Ali (ra) Efendimiz, Peygamber (sav) Hazretlerinin yanına gelerek;

“Ya Rasulallah! İçerideki lat ve uzza putları çok ağır ve yüksek yapılmış, omzuma çıkın da yıkalım” dedi.

Peygamber (sav) Hazretleri:

“Ya Ali! Bende nübüvvet mührü var. Benim ağırlığımı küre-i arz zor tartıyor. Sen Beni taşıyamazsın. Onun için, Sen Benim omzuma çık” buyurdular.

Hz. Ali (ra) Efendimiz: “Aman, Ya Rasulullah! Sizin omzunuza çıkmaya, hayâ ederim” dedi.

Peygamber (sav) Efendimiz, tekrar:

“Çık Ya Ali” deyince Hz. Ali Efendimiz:

“Affet Ya Rabbi!” diyerek, Rasulullah (sav) Hazretlerinin mübarek omuzlarına çıktılar. Put çok ağır ve yüksek olduğundan, Hz. Ali Efendimiz putu iterken dengesini bir an kaybedip aşağıya bakınca, Rasullulah (sav) Efendimizin de kendisine baktığını gördü. O anda Hz. Ali (ra) Efendimiz on sekiz bin âlemde Peygamber (sav) Hazretlerinin cemalini gördü ve “Fenafir Resül” makamına ulaştı.

Peygamber (sav) Hazretlerinin terbiyesi altında cehri zikre devam eden, Hz. Ali (ra) Efendimiz de, en sonunda fenafillâh makamına geldi. Ve bu makamda;

“Ben görmediğim Rabbıma iman etmem” buyurdu.

Allah-u Teâlâ Hazretlerinin zâtında değil, sıfatlarında fani oldu. Hz. Ali ya da O’nun gibi gerçek, samimi bir şekilde Hakk’a vasıl olup, teslim olan tüm müminlere bakınız. Yüce Kur’an nasıl müjdelemektedir.

“Sen ancak zikre uyan ve görmeden Rahman’dan korkan kimseleri uyarabilirsin. İşte böylesini mağfiret ve güzel bir mükâfatla müjdele.” (Yasin / 11)

Cehri olsun, hafi olsun, ferden olsun, cemaatle olsun; Allah’ı zikir caizdir. Aynı zamanda pek kuvvetli bir sünnettir. Her kişinin ömründe en az bir defa “La İlahe İlallah Muhammedür Rasulullah” demesi ve yüksek sesle söylemesi farzdır.

Hafi ve cehri zikrin ilk öğreticisi Peygamber (sav) Efendimizdir. Rasulullah (sav) Efendimiz, hem hafi hem de cehri zikri bizzat yapmış ve sahabelerine de tavsiye edip, yaptırmıştır.

Üstadımız Abdullah Baba (ks) Hz.leri, bu konuyla alâkalı yukarıda detaylı bir şekilde, sahabe hayatından örnekler vererek bizleri aydınlattılar. (Allah Makamlarını âli kılsın. Âmin!)

Nuri KÖROĞLU

Sultanımdan Gönüllere : TARİKATI SORMA MÜDERRİSTEN ALİMDEN, KAVVAS OLUP, ALLAH’I SEVEN, O DERYA’YA DALANDAN SOR

Cennet Mekan üstadımız Hadim-ul Fukara Abdullah Baba (ks) Aziz Hazretleri bir gün Sivas’a gittiklerinde tarikatlara karşı gelen bir camii imamı ile aralarında şöyle bir sohbet geçmiştir:

Abdullah Baba (ks) Hazretlerinin Sivas’ta tanıdığı bir kişi vefat eder, cenazesi için Abdullah Baba Hz.leri Sivas’a gider;

O caminin imamının da ben şeriatçıyım, tarikatçı değilim, bunlar insana tapıyorlar, rabıta yapıyorlar, diye tarikata karşı aşırı bir tepkisi vardır. Cenazeyi defnettikten sonra tekrar camiye gelinir. Abdullah Baba (ks), imamın yanına oturur. İmam tarikat ehli olanlara karşı tutumu sebebiyle Efendi Hz.lerinin yanına oturmasından dolayı rahatsız olup, morali bozulur. Lafla sataşmaya başlar.

İmam Efendi şöyle konuşur:

─ Şeyhe varmadan insan Cennet’e gidemez mi? Tarikata girmeyince insan-ı kâmil olamaz mı? Bizim dinimiz ruhbanlık dini mi?

Abdullah Baba Hz. leri imam efendiye şöyle söyler:

─ Hoca Efendi bizim şeriata aykırı bir hareketimiz mi var? Bunu öğrenelim. Sen ilmi yönden hafızsın, biraz Arapça’nda varmış, şayet bizim yaşantımızda Kur’an ve Sünnet’e aykırı bir durum varsa söyle.

İmam efendi:

─ Yok, ama Allah ile kulun arasına hiç kimse giremez!

Abdullah Baba Hz. leri:

─ Cenabı Zülcelâl Hazretleri Peygamberimize Kur’an-ı okutmak için “İlmi Ledün” verdi. O ilmi ledün sultanıydı. Neden? Rasulullah Efendimize doğrudan doğruya kalben, Cebrail’den önce okuyamaz mıydı? Cebrail’de öğretmedi, yalnız “OKU!” dedi.  Okuyan Rasulullah Efendimizdi, ama irşat etti “OKU!” dedi. İşaret verdi. Sende bir ilim var, eğer senin dediğin gibi olsa idi, Cebrail karşısında okur, ben okuyorum sende dinle derdi. Nefis meratipleri vardır. Hocam var mıdır?

İmam Efendi: Evet, vardır.

Abdullah Baba Hz. leri şöyle devam eder:

─ Peki, Hoca Efendi şimdi sünneti Rasulullah’tan soracağım, sende âlimsin, yalan söylemezsin, cevap ver.

İmam Efendi buyur sor der:

─ Peygamber (sav) Hz. leri sabah namazından sonra zikir yapardı, sen zikir yapıyor musun?

İmam Efendi: Hayır, yapmıyorum.

Abdullah Baba:

─ Kerahet vakti çıktıktan sonra iki rekât işrak namazı kılardı, sen kılıyor musun?

İmam Efendi: Yok, hayır.

Abdullah Baba:

─ İşte yanımdakiler hem zikir yapıyor hem de işrak namazını kılıyorlar. Peygamber (sav) Hz.leri Duha namazı kılardı sende kılıyor musun?

İmam Efendi: Hayır

Abdullah Baba:

─ Öğle namazının son iki rekât sünnetini dört rekât kılmak müstehabtır, sen kılıyor musun?

İmam Efendi: Hayır

Abdullah Baba:

─ Akşam namazından sonra altı rekât evvabin namazı kılardı, sende kılıyor musun?

İmam Efendi: Hayır.

Abdullah Baba:

─ Yatsı namazının son iki rekât sünnetini dört rekât kılardı, sen kılıyor musun?

İmam Efendi: Hayır.

Abdullah Baba:

─ Rasulullah (sav) Efendimiz gece yatarken üç Kevser, üç İhlâs, üç Felak, üç Nas, bir Ayet-el Kürsi okurdu. Otuz üç defa Subhanallah, otuz üç defa Elhamdülillah, otuz dört defa Allah-ü Ekber der. Allah’ı zikrederek yatardı, sen yapıyor musun?

İmam Efendi: Hayır, yapmıyorum.

Abdullah Baba:

─ Rasulullah (sav) Efendimiz gece teheccüd namazına kalkar. Bilal Habeşi Ezanı okuyuncaya kadar ibadet ederdi, sen yapıyor musun?

İmam Efendi: Hayır.

Abdullah Baba Hz. leri şöyle devam eder.

─ İşte Hoca Efendi seninle bizim aramızda ki fark budur. Sen şeriattasın bizde şeriatın içerisinde tarikattayız, takva yolundayız.

Nuri KÖROĞLU

Sultanımdan Gönüllere : SOMUNCU BABA

Cennet mekan üstadımız Nevşehirli Hacı Abdullah GÜRBÜZ (ks) bir sohbetlerinde şöyle buyurmuştur ;

Şunu bilmenizde fayda var. Münafıkların içerisinde yetişir evliyalar. Çünkü bir insanı herkes severse bu o adamın münafıklığındandır. Bir insanı kimse sevmezse bu da o adamın kötülüğünden, cahilliğindendir. Bazı insanlar sever bazısı da sevmezse bu o insanın müminliğindendir. Çünkü doğru söylediği zaman doğru olan insanlar sever, eğriler sevmez.  Münafıklar doğru söyleyene de eğri söyleyene de “Sen haklısın” der. Her iki tarafa da hoş görünmeye çalışır.

Şu Aksaray’a geldik. Sorsam Aksaraylıya;

– Nereye gidelim, nereyi gezelim, diye.

Deseler ki;

– Burada bir Somuncu Baba (Şeyh Hamid-i Veli) var. Evliyaullah’tan, Kutbul Cihan! Aynı zamanda Seyyid’dir, aynı zamanda keşfi kerameti Bursa da açığa çıkmıştır…

Ne kadar memnun oluruz.

Ulu Caminin yapılması bittikten sonra, bir Cuma günü açılış merasimi yapılacağı ilân edildi. O gün başta padişah Yıldırım Bâyezîd Han, damadı büyük âlim ve veli Seyyid Emir Sultan, Molla Fenârî Hazretleri, ulemadan pek çok kimse ve Bursalılar Ulu Camiyi doldurdular. Yıldırım Bâyezîd Han, caminin açılış hutbesini okumak üzere Emir Sultan’a vazife verdiğinde, Emir Sultan;

–Sultanım! Zamanın büyük âlimi burada iken, Bizim hutbe okumamız uygun değildir. Bu cami-i şerifin açılış hutbesini okumaya lâyık zât şu kimsedir diyerek, Somuncu Baba’yı gösterdi.

Somuncu Baba, padişahın emri üzerine minbere doğru yürüdü. Emir Sultan’ın yanına gelince;

– Ey Emir’im, niçin böyle yapıp Beni ele verdiniz? Beni niye açığa çıkardınız? Bana niye böyle büyük vazifeyi verdiniz. Ben insanlardan gizleniyordum. Ahiret’te sultan olmak istiyordum, dedi.

O da; “Senden ileride bir kimse göremediğim için öyle yaptım” cevabını verdi. 

          Somuncu Baba fırında çalışıyordu. Fırınına merkebiyle dağdan odun getirir, onunla ekmekleri pişirirdi. Ekmek küfesini sırtına alarak; “Somun! Mü’minler somun!” diye söyler, geçimini bu yolla sağlardı. Halk, bu fırıncıya “Somuncu Baba” der ve pişirdiği ekmeğin lezzetine doyamazlardı. Fırının bitişiğinde de, ibadet ettiği bir odası vardı. Odanın kıble cihetinde de, nefsini terbiye etmek için kullandığı bir Çilehanesi mevcut idi. O durumunu Bursa’da kimseye bildirmedi. Hep, halk içinde Hak ile olmaya gayret etti.

Ulu Caminin inşası sırasında, çalışan işçilerin ekmek ihtiyacını Somuncu Baba temin etmiştir. Ekmeği katiyen bitmezdi. Yiyen insanların karnı doyar. Hastalarda şifa bulurdu.

            Somuncu Baba, hutbede; “Bazı âlimlerin, Fatiha-i Şerîfe’nin tefsirinde müşkülatı, anlayamadığı kısımlar vardır. Onun için bu surenin tefsirini yapalım” buyurarak, Fatiha suresinin yedi türlü tefsirini yaptı. Herkes hayretinden şaşırıp kaldı.

           Başta Molla Fenârî Hazretleri;

            “Somuncu Baba, önce bizim Fatiha suresinin tefsirindeki müşkilimizi keramet göstererek halletti. O’nun büyüklüğüne, bu yedi çeşit tefsir, âdil bir şâhiddir. Fatiha’nın ilk tefsirini cemaatin hepsi anladı. İkinci tefsirini bir kısmı anladı, üçüncü tefsîri anlayanlar çok az idi. Dördüncü ve sonrakileri anlayanlar içimizde yok idi”, demekten kendini alamamıştır.

            Cuma namazından sonra bütün cemaat, Somuncu Baba’nın elini öpmek, duasını almak istedi. Cemaatin bu arzusunu kıramayan Somuncu Baba Hazretleri, kapıda durdu. Ulu Caminin üç kapısından çıkan herkes;

“Ben Somuncu Baba’nın elini öpmekle şereflendim” demiştir. Somuncu Baba, yine keramet göstererek, Allah-ü Teâlâ’nın izniyle her üç kapıda da aynı anda bulunarak cemaate elini öptürmüştür.

            İşte gördüğünüz gün bu gündür. Somuncu Baba, durumunun anlaşılması üzerine; “Sırrımız ifşa olup, herkes tarafından anlaşıldı.” diyerek, Bursa’dan kaçmıştır. Oradan Kayseri’ye gitmiş, ondan sonra Aksaray’a gelmiştir. Hac farizasını yapmış. Hacı Bayram-ı Veli Hazretlerini yetiştirmiş ve burada çilehanesini yapmıştır.

            Cüneyd-i Bağdâdi Hazretleri de katıldığı bir cenaze töreninde;

“Çok kişi kendilerini şeyh olarak, nakip olarak, nukabba olarak, halife olarak, zakir olarak gösterdi. Ama ahirete hiç olarak gittiler. Dünya da iken öyle hiç olanları gördüm ki ahirette sultan olmuşlar” deyince…

Etrafındakiler;

“Aman Efendim nasıl olur?” dediler.

Cüneyd-i Bağdâdi ise şöyle cevap verdi;

“Şeyhim diyen bazı kişilerin cenazelerine katıldım. Ne peygamberlerden, ne sahabelerden, ne piranlardan ve ne de manevi erbaptan kimsenin iştirak ettiğini görmedim.

Bir de şu zâtın cenazesine bakın görüyor musunuz? Bütün enbiyalar, sahabeler, piranlar ve melekler cenazesinde. İşte bu zât ahirete sultan olarak gidiyor. Benim ise halim ne olacak ona ağlıyorum.”

İşte Somuncu Baba Cüneyd-i Bağdâdi Hazretlerinin kastettiği ahiret sultanlarındandır.

Gördünüz, iyi insanlar; yalan söylemezler, yemin etmezler, içki içmezler, kumar oynamazlar, zina yapmazlar. Kötülük yapıldığı zaman bu evliyalar onların içerisinde daha da güzel olabilmek için yerden yirmi, yirmi bir basamak aşağıya çile damı yaptırırlardı. Ve ikindi güneşi batarken, ancak gözükürlerdi. Burada ibadet ve taatla meşgul olurlardı. Aradan yedi yüz sene geçtiği halde o mübarek zâtlar unutuluyor mu? Hala, Aksaray dediğin zaman Somuncu Baba, Bursa dediğin zaman Somuncu Baba geliyor aklımıza…

Nuri KÖROĞLU

Sultanımdan Gönüllere : CENNETE İLK ÖNCE CÖMERTLER GİRECEK

Cennet mekan üstadımız Nevşehirli Hacı Abdullah GÜRBÜZ (ks) Bir sohbetlerinde şöyle buyurdular :

Cennet kapısına insanlar kavim olarak, grup grup, bölük bölük gelecek ve üçe ayrılacaklar.

Birincisi: Âlimler grubu. İkincisi: Şehitler. Üçüncüsü de: Cömertler, olacak.

Âlimler diyecek ki; “Ya Rabbi! Ne olur bilenlerle bilmeyenler bir olur mu? Senin emrini, Kuran’ını, Muhammed-ül Mustafa’yı biz bunlara sevdirdik. İlmimizle amel ettik. Şu kapıyı açta biz bir girelim” ancak kapı açılmayacak.

Şehitler diyecek; “Ya Rabbi! Ne olur malımızla, mülkümüzle hepsini feda ettik, Senin için şehit olduk kanlarımızla geldik. Ya Rabbi! Şu cennetin kapısın aç” yine açılmayacak.

O zaman cömertler diyecek ki; “Ya Rabbi! O âlimlerin okuması için, Kuran Kurslarını, İmam Hatip Okullarını, İlahiyat Fakültelerini, İslam Endüstrilerini, onların kitaplarını, teçhizatını, kalemine varana kadar biz aldık, biz düşündük. Çünkü Sen cömertleri seversin. Bire on, bire yüz, bire yedi yüz vereceğin için bizde bunları tasadduk ettik, Ya Rabbi. Şu mücahitlere gelince onların atını, silahını, mermisini, her şeyini biz aldık. Ya Rabbi! Senin rızan için tasadduk ettik.”

Bunun üzerine Cenab-ı Allah; “Açın cennetin kapılarını cömertlere açın!” buyuracak.

Onun için cömert olalım.

Sahabelerden bir tanesi oturup, sürekli Kur’an okur, ibadet yaparmış. Aradan epey zaman geçince Rasulullah (sav) Efendimiz sorar;

– Sen burada devamlıca ne yapıyorsun?

Sahabe;

– Ya Rasulullah! İşte Kur’an’ımı okuyorum, ibadet yapıyorum, Allah’a (cc) kulluk yapıyorum, diye cevap verir.

Rasulullah (sav) Efendimiz;

“Peki, senin yiyeceğinle şu giyeceğini kim temin ediyor?” deyince, sahabe;

– Kardeşim, der.

Rasulullah Efendimiz ise;

– Sen kardeşine yüksün, kalk çalış hadi, buyurur.

Hazreti Ömer İbni Hattab camide bakıyor ki birkaç kişi böyle eline bir şeyler almış duruyorlar.

– Kalkın bakıyım çalışın, helalinden çalışın ve Allah (cc) yolunda tasaddukta bulunun, verin, diyor.

Bunun için dinimizde böyle meczup gibi gezme, ondan bundan isteme falan yok.

Birisi geliyor yine;

–Ya Rasulullah! Benim ihtiyacım var, şöyle fakr-u zaruret içerisindeyim, diyor.

Hemen elinden taşını alıyor ve ona;

– Senin mi benim mi? Sabah ekmeği ile öğleye azıcık yiyeceği varsa onun dilenmesi haramdır. Onun istemesi haramdır. İhtiyacını söylemesi haramdır, buyuruyor.

Ama şimdi zenginlerimizde kanaat yok. Zenginler daha çok istiyor. Fakirler için; “Şu adamın üç tane dört tane beş tane çocuğu var, geçinemiyor” demiyor. Ne satıyorsa, onun kanını emmeye gayret ediyor. Öldüğü zaman Allah (cc) soracak. Hâlbuki o zengin; “Aman Ya Rabbi!” diyecek. O fakire fukaraya yardımda bulunacak.

Fakir, kasaba vardı mı, en kötü eti ona veriyor. Zenginin parası sanki altınmış gibi ona etlisini en güzelini veriyor.

Ayakkabıcıya varıyor, zengine ikram ediyor da fakire geldi miydi iki mislisini istiyor. Bu şekilde olmaz, böyle insan böyle Müslüman olmaz. Böyleleri için Rasulullah (sav); “Bizden değildir” diyor.

Fakirlere merhametle şefkatle yaklaşacaksınız.

Çünkü zenginler güruhu Rasulullah’a gelip;

– Ya Rasulullah! Şu baldırı çıplaklar, kölelerle beraber oturmak bize zül oluyor. Bize şöyle yer ver de onlarla ayrı bir zamanda konuş” dediklerin de,

Resulü Ekrem (sav) Hazretleri de hem öksüz hem yetim hem fakir olduğu için şöyle bir düşünür. O anda Cebrail (as) gelir;

–Ya Rasulullah! O zengin cömertlerden, bu fukara-yı sabiriynler beş yüz sene önce cennete girecek. Beş yüz sene önce, der.

Bunun üzerine Rasulullah;

– El fakr-u fakr-u, el fakr-u fakr-u, el fakr-u fakr-u. Ben fakirlerle beraberim. Ben fakirlerle beraberim. Ben fakirlerle beraberim, buyurur.

Bunun için fakirleri gözetin. Şimdi odunu yoksa kömürü yoksa ekmeği yoksa diye düşünün. Allah (cc) razı olsun dernekler kuruluyor, vakıflar kuruluyor. Bunlara yardım etmek faydalıdır. Birbirlerinize yardım edin. Birbirlerinizi sevin, birbirlerinizle muhabbet edin. Şimdi hem dünyamızı hem de ahiretimizi geçindirmek için…

Bu din İslam dinidir. Efendim bu dünya için değildir. “Din işi ayrıdır, dünya işi ayrıdır” bunlar yanlış sözler. Din işi ve dünya işi birdir. Biz burada hem dinimizi yaşayacağız hem dünyamızdan da istifade edeceğiz.

Şimdi ise bize havadaki, karadaki, denizdeki mahlûkatın en şereflisi olarak, ahsen-i takvim üzere, en güzel surette halk eden Cenab-ı Zülcelâl Hazretlerine hamd edelim verdiği nimetler için. Ancak hamd O’na layıktır. Sabredelim gelen sıkıntılara, verdiği nimetlere şükredelim. O’nu gece gündüz, karda, kışta, seferde, seherde, hastalıkta her yerde zikredelim.

Nuri KÖROĞLU

Sultanımdan Gönüllere : CENNETİ BU DÜNYADA KAZANACAĞIZ

Sahabeler iki türlüdür.

Bir kısmı mucize ile iman etmiştir; yani mucize görüp öyle iman etmişlerdir.

Bir kısmı da; “Bu Muhammed-ül Emîn’dir” deyip, ahlâkı ile edebi ile sözleri ile Muhammed-ül Mustafa’ya inanmışlar ve iman etmişlerdir.

“Lâ İlâhe İllâllah el Melik-ül Hakk-ül Mübîn Muhammed-ür Resulullah Sadıgûl Vadiûl Emîn” deyip,  öyle bir emin ki başka sadık, emin yoktur, diyerek bağlananlardır. İşte bu sahabeler hayatta cennetle müjdelenmişlerdir.

O zaman ki Allah (cc) ile şimdiki Allah (cc) ayrı mı? Hâşâ sümme hâşâ…

Ne yazık ki aramızda ki fark şu; Onlar, cennette Cemalullah için gece gündüz sây-ü gayret ettiler. Allah’ı (cc) zikrettiler. Bütün dünyaya kelime-i tevhidi yayabilmek için gayret sarf ettiler. Kim ki dalalete düşmüş, sapmış, sarhoş, berduş, kumarcı, ayyaş, nefsine uymuş; onları hidayet yoluna sokmak için çalıştılar. Allah için böyle hizmet eden kişinin sevabı, tüm insanların ve cinlerin yapmış olduğu ibadetlerden daha evlâdır.

Sahabeler Mekke’de namaz kılıyorlardı. Mekke’de iki rekât namaz kılmak iki yüz bin rekât namaza bedel sayılır. Ravzay-ı Mutahhara’da iki rekât namaz kılmak ise yüz bin rekât namaz kılmaya muadildir. Mescidi Aksa’da ise yarısına muadil sayılır. Bir insanın hidayetine vesile olmak, Ravza’da kılınan beş yüz bin rekât namaza muadildir. Sahabeler, bu sevap için yarış yaptılar. Dünyaya haris olmayıp, ahirete haris olalım diye yarışa başladılar.

Bir hadis ile söylersek;

“Bir insanın hidayetine vesile olmak, dünya ve içindeki her şeyden daha hayırlıdır”.”       

Dünyamızda altı milyar insan var, on misli cin taifesi var; altmışaltı milyar oluyor. Bu altmışaltı milyar insan iki rekât namaz kılacak, ama sen bir tane berduşu, sarhoşu, bir tane Allah’ın  (cc) yolundan sapmış insanın hidayetine vesile olursan,  onlardan daha çok sevap alacaksın. Ne güzel sevap, şu sevaba bak…

Rabb’imiz o denli merhametli ki kalbimizden geçen kötülüklere günah yazılmaz ama “Ya Rabbi! Ben bir mescid yaptırsam. Ya Rabbi! Şu fakirin karnını doyursam. Ya Rabbi! Şu fakire bir ayakkabı alsam. Ya Rabbi! Şu öksüzü sevindirsem, bunun kış günü odununu, kömürünü alsam…” deyip, yapamasak dahi kalbimizden geçirdiğimiz için, derhal Cenab-ı Allah (cc) bize sevap yazar. Ama kalbimizden günah geçer de dilimizden dökülmezse ya da fiiliyata geçmezse günah yazılmaz.

Şu rahmete bak, şu sevgiye bak, şu nimete bak ve şükret…

Yaradan bize akıl nimetini verdi. Şöyle aklınızı bir düşünün. Bir de tımarhaneye gidin; o güzelim, müşekker, babayiğit kimselere insan bakmaya kıyamaz. Böyle delikanlı yiğidin aklı olmadığı için, piyasada geçerli olmayan parayı eline verince sevinir. Sigara bekler. Eliyle, değişik hareketler yapar, kendi kendine sevgilim der, ne yaptığını bilmez.

İşte akıl bu kadar güzel bir nimettir, iman bu kadar güzel bir nimettir, vücut sıhhatimiz bu kadar güzel bir nimettir; konuşmamız, işitme, görme, yürüme, tutma bu duygularımız ne büyük nimetlerdir. Ne kadar ibadet yapsak da bunların şükrünü eda etmemiz mümkün değildir.

Rasulullah (sav) Hazretleri;

“Benim öyle ümmetlerim var ki, Allah (cc) onlara; dünya kadar cennet verecektir” buyurmaktadır.

Bu hadisi okuyan insanlar şaşırıyorlar, “Nasıl olur, dünya kadar bir cennet olur mu?” diye soruyorlar.

Ey bre gafil!

Şu yıldızlara baksan, yıldızın bir tanesi bizim dünyamızdan kat kat büyük. Bu yıldızlar dünyamızdan çok büyük olduğu halde, milyonlarca  km uzak mesafede oldukları için, hepsi de bize iğnenin bir ucu gibi görünmüyor mu? Dünyamızdan çok büyükler ama hepsi dünyamıza aittir. Böyle bir yaratılış ile yaratılmış olan dünyamız, seyr-ü sülukunu yapmaktadır. Dünya, “Gayyum” ismi ile Ebedi ve Ezeli olan Allah’ın (cc), hikmeti ve kudreti ile seyr-ü sülukuna devam etmektedir. Allah’ı (cc) zikretmektedir. Her seyyarenin, yani gökte dolaşan yıldızların içerisinde, Allah’ın (cc) melekleri bulunmaktadır. Onlarda hiç durmadan Allah’ı (cc) zikretmektedirler.

İşte bunlar yaşadığımız dünyamıza ait… Bu dünyamızı böyle düşünürsek; ya cennet nasıldır?

Yaşadığımız dünyamızda, henüz bir memleketten bir memlekete gitmek için uçakları kullanıyoruz. Buradan Hollanda’ya, Almanya’ya uçakla gidiyoruz. Ankara’dan İstanbul’a otobüsle gidiyoruz. Nasıl bir yerden başka bir yere ulaşmak için vesaite ihtiyaç varsa,  işte cennete de gidebilmek için de bize bir binek lazım, yolculuk için azık lazım. En önemlisi, oraya doğru bir yolculuk lazım. Nereye?

Ebedî âleme!

Cennete bir yolculuk lazım bizlere… Bu cennete gidebilmek için de bize bir binek lazım. Bu binekte ancak burada kazanılacaktır; burada sây-ü gayret sarf edilecektir. Kimisinin çalışması karşılığında taksisi, kimisinin kamyonu ya da helikopteri olacaktır; sonsuz âleme ulaşabilmek için… Herkes çalışıp, sây-ü gayret edip, ameline göre cennette gezinti yapacaktır.

Burada gâfillerden olmayalım, her an Allah’ı (cc) zikredelim ki hiçbir engele takılmadan, en hızlı vesaitlerle cennete ulaşabilelim.

Otururken, yatarken, yanları üzere, yazda, kışta, seferde, seherde, hastalıkta, sıhhatta, her an; “Aklımda Sen! Fikrimde Sen! Ruhumda Sen! Canımda Sen Ya Allah! (cc)” demek lazım…

“Aklım Allah! Fikrim Allah! Dâim Allah! İllallah!”, demek lazım…

Çünkü kapısında veziri yok, Ehad’dir hiç nazîri yok, Tabib-i Mihriban Allah (cc).

Bugün bir belediye reisine gidiyorsunuz da kapısında özel kalemi, odacıları, kâtipleri var. Başkanın odasına kimseyi sokmuyorlar. Ancak randevun varsa girebiliyorsun değil mi? Bir başkanın yanına giremiyorsun ama Allah’ın (cc) yanına…

O’na hiç kimse mani olamaz. Her gün, her an ve her yerde seninle beraberdir. Hiç kimse ambargo koyamaz O’na ulaştıran yollara.

Böyle Halik-ı Zülcelâl olan bir Padişah’a ne kadar çok kulluk etsek, yine de az değil midir?

Çünkü O, “Halîk-ı Zülcelal’dir. O Ganî’dir. O Cömerttir. O Zengindir. O Rezzak’tır.” Çünkü O, “Sabır İsmi ile Sabreden”dir.

Ne zaman ki ecel gelip de;

Biz ona şah damarından daha yakınızdır” (Kaf, 50/16) ayet-i kerimesi zuhur ettiğinde, Azrail gelip şah damarından tuttuğu zaman, Yüce Yaradan;

“Seni kim kurtaracak?  Senin ilâhın kimse ona git!” derse…

Aman Ya Rabbi!  Nice olur halimiz?

Onun için kardeşlerim, burada fırsat elimizde iken bu günlerimizi değerlendirelim. Ailelerimizle iyi geçinelim. Bizi yozlaştırdılar, bize dinimizi öğretmediler. Dinimizde anamızın, babamızın, görmüş olduğu, yapmış olduğu taklidi imanda kaldık. Hâlbuki takrir-i iman gereklidir. Bilerek ibadet yapmak gereklidir. Her şeyi bilerek, sebebine vakıf olarak yapmamız gerekir.

Nuri KÖROĞLU

Sultanımdan Gönüllere : GAİP OLMUŞ SÜNNETLERİ UYGULAMAYA ÇALIŞIN

Abdullah Baba (ks) Hazretleri bir sohbetlerinde, Peygamber (sav) Efendimizin unutulmuş sünnetlerini ihya etmenin öneminden bahsederken, bizlere şunları anlattılar;

Peygamber (sav) Efendimiz hadisi şeriflerinde;

“Unutulmuş bir sünnetimi meydana çıkarana yüz şehit sevabı vardır!” buyurmuştur.

Mesela sarık sünneti unutulmuş, birkaç kişi yapıyor. Bütün mü’minlerin yapması gerekiyor.

Allah’ın Resulü (sav) şöyle buyurmaktadır:

“Sarıkla kılınan iki rekât namaz, sarıksız olarak kılınan yetmiş rekâttan daha hayırlıdır”. Bunun için namazda sarığı ihmal etmemek daha uygundur, “Kim sarıklı cuma namazı kılarsa, yetmiş cuma namazı kılmış gibi sevap veriyor” (Sahih-i Buhari) Sarık Resûlallah Efendimizin daimî sünnetidir.

Yine misvak kullanmak da daimî sünnetlerindendir. Misvakta on hassa vardır: Ağzı tatyib eder, diş etlerini güçlendirir, göze cila verir, balgamı giderir, dişin çürümesini önler, sünnete uygun olur, melaikeyi sevindirir, Rabbi razı eder, hasenatı artırır, mideye sıhhat verir. (Ramuzel Hadis)

Tarak kullanmak daimî sünnetidir, sakal bırakmak peygamberlere farz ümmetine vaciptir, bir tutam bırakmak ise sünnettir.

Allah-u Teâlâ Hz. leri (cc):

“Peygamber size neyi getirip verdi ise onu kabul edin, alın ve sizi yasakladığı şeyden de sakının” (Haşr/ 7) ve “Allah’ın Resulü’nde sizin için güzel örnekler vardır” (Ahzâb /21)

Meallerindeki ayetlerinde buyurduğu gibi, mü’minlere sîrette, surette, ahlâkta, âdette ve hayatın bütün dallarında, Resulü’nün (sav) sünnetine uymalarını emretmiştir. Resûlallah (sav)’ın sünnetine uymak, İslâmiyet’i daha doğru anlamanın, daha doğru yaşamanın yegâne yoludur. Allah (cc)’ın;

“Peygambere itaat eden, Allah’a itaat etmiş olur.” (Nisa /80) ayet mealinde buyruğundan hareket ederek, Resûlallah (sav)’a itaatin, her şeyden önce farz hükmünü taşıdığını göz önüne alırsak, O’nun sünnetine sarılmanın önem ve ciddiyeti kendiliğinden ortaya çıkar.

Hz. Aişe (r.anha)’ den rivayet edilen bir hadislerinde;

“On şey fıtrattandır: Bıyıkları kesmek, sakalı salıvermek, misvak ile ağzı dişleri temizlemek, su ile burnu temizlemek, tırnakları kesmek, kirlerin barınabileceği yerleri yıkamak, koltuk altındaki kılları gidermek, kasıkları tıraş etmek, necaset yolunu su ile pak eylemektir.” (Müslim) buyurmuşlardır.

Diğer hadislerinde ise:

“Bıyıkları çok kısaltın, sakalları ise bırakın”,

“Müşriklere muhalefet edin, bıyıkları kısaltın, sakalları çoğaltın”

“Bıyıkları kesin, sakalları bırakın. Böylece mecusilere benzemeyin” (Buharî) buyurmuşlar ve mü’minleri sakal bırakmaya teşvik etmişlerdir.

Sakal, hadiste de buyrulduğu gibi, yaratılış icabı erkeklerde bulunması gereken ve daha önceki peygamberlerin sünnetidir. Müteaddit hadislerde, sakalların tabii halleri üzere terk edilmesi ve uzatılması emredilmektedir. Kısaltılması konusunda herhangi bir cevaz görülmemektedir. Asırlardır her devirdeki İslâm âlimleri ile bütün mü’minler bu tabii hali benimsemişler ve kendilerinde uygulamışlardır.

Bu hadislerden anlaşıldığına göre, bütün peygamberlerle birlikte Resul-i Ekrem de sakalını bırakmış ve sakal bırakmayı emretmiştir. Hz. Peygamber ve ashabının sakallarını traş ettiklerine dair hiçbir kayıt yoktur. Ancak Hz. Peygamber (sav) sakalının ucundan ve yanlarından alırdı. (Tirmizi)

İmam Malik(ra) şöyle der:

“Müslüman, çoğunluk sakalını ne şekilde bırakıyorsa o kadar bırakmalı, fazlasını kesmeli, böyle yapmak menduptur. Çünkü bu fazlalığın kesilmemesi, çirkin görünmeye sebep olur. Sakalı kısaltmanın bir sınırı yoktur. En uygunu, şekli güzelleştirecek biçimde kısaltmaktır” der.

Şimdi ise günümüzde memurlarımız, amirlerimiz, diğer kademelerde görev yapan kardeşlerimiz bu sünneti yaparlarsa onları vazifelerinden atıyorlar. Rızıklarına mani oluyorlar. O tür olan kişilere bir şey diyemeyiz, ancak, hür olan, inanan kişinin sakal koyması vaciptir. Bir kabza yapması sünnettir. Bu unutulmuş sünnetleri ve diğer sünnetleri uygulamamız gerekiyor.

Resûlallah (sav) Efendimiz, bir gün halkayı zikir yaparken üzerlerine giydiği ridası yere düşer, zikirden fariğ olduktan sonra Ebu Bekir Sıddık (ra)Hazretleri;

 Ya Resûlallah! Ridanız yere düştü, deyince;

Peygamber (sav) Efendimiz;

Dostu zikrederken düşen ridam ashabıma helal olsun buyurdu. Ve Sahabeyi Kiram Hazeratı bu müjdeyi alınca, Efendimizin (sav) mübarek ridasını paylaştılar. Hz. Ali (kvc) Efendimiz sağında durduğu için hem damadı hem de zikirde yönetici olduğu için, ona iki parça verdi. O da parçaları omzuna dikti.

Şimdi dervişlerin giymiş olduğu bu haydariyenin ismi oradan gelmektedir. “Haydar” Allah’ın aslanı, giydiği de O’nun ridasıdır. Aynı mecliste bulunan Ebu Bekir Sıddık (ra) Hazretleri ridadan bir parça aldı ve şöyle dedi;

Peygamber (sav) Hazretlerinin ridası alt tarafa değil üst tarafa olur 

Başının üzerine koyup, sarığını sardı. Ve orada da Ebu Bekir (ra) Efendimiz sadıklığından bir rütbe daha fazla aldı.

Peygamber (sav) Efendimiz çok memnun oldu. Haydariyenin de aslı bu hadiseyle gerçekleşmiştir.

Nur KÖROĞLU

Sultanımdan Gönüllere : MUHARREM AYI VE AŞURE

Bizleri havadaki, karadaki, denizdeki mahlûkatın en şereflisi, ahseni takvim olarak yaratan, Âlemlerin Rabbi olan Allah-ü Teâlâ Hazretlerine hamd edelim.

Bize verdiği akıl, fikir, dinimiz, sıhhatimiz ve bütün cevahir azalarımıza, vermiş olduğu nimetlerden dolayı, ne kadar hamd edersek azdır. Allah (cc) bizlere lütfuyla muamele eylesin İnşallah.

Kardeşlerim bu mübarek ayı, yani Muharrem ayını hakkıyla idrak edebilmemiz için, önce bu ayın önemini idrak etmemiz gerekmektedir. Muharrem ayı içerisinde bulunan ve bu ayın onuncu gününde idrak etmemiz gereken Aşure günü çok kıymetli bir gündür.

İlk insan ve ilk peygamber Âdem (as)  yeryüzüne indirildiğinde, aff-ı mağfiret dilemek için uzun bir müddet ağladı sızladı, en sonunda;

“Ya Rabbi Arş-ı Âlâ’da gördüğüm ‘Lâ İlâhe İllâllah Muhammed-ür Resulullah’ lafzının yüzü suyu hürmetine, duamı kabul eyle” diye niyazda bulununca, Cenâb-ı Zülcelâl Hazretleri duasını kabul eyledi. Âdem (as) duasının kabul edildiği gün Aşure günüdür. Havva Annemiz ile Âdem (as) dünyada yeniden bir araya geldikleri gün, yine Aşure günüdür.

Nuh kavmi Aşure günü helak olmuştur. Nuh (as) ne kadar anlattıysa da, kavmi O’na inanmadı.

Nuh (as)’ın kavmi daha ileri giderek mübareği taşladılar. Kur’an-ı Kerim’de Yüce Allah (cc) onların şöyle söylediğini beyan etmektedir;

“Dediler ki; Ey Nuh! Eğer vazgeçmezsen, kesinlikle taşlanmışlardan olacaksın” (Şuara/116)

Evlatları ve eşi dahi O’na inanmadı, çok zulümler ettiler. Mübarek;

“Ya Rabbi! Sen bunlara bu kadar ihsanda bulunduğun halde; rızıklar, binekler, nimetler verdiğin halde, bunlar nankör, bunlar Seni tanımıyorlar, Bana isyan ettiler, ne olur bu kavmi helak eyle Ya Rabbi!”,diye dua etti.

Bunun üzerine Cenab-ı Allah;

“Ya Nuh! Duanı kabul eyledim, Sen bir gemi yapacaksın, iman edenleri gemiye al, selamete erersin” buyurdu.

Allah-ü Teâlâ Hazretleri geminin akibetini bizlere Kur’an’da şöyle haber vermiştir:

“Bir de: ‘Ey yer, suyunu yut ve ey gök, sende açıl!’ denildi. Su çekildi, iş bitirildi, gemi Cudi üzerinde durdu ve bu zalim topluluğa: Defolun denildi.”

Gemi Cudi Dağı’na geldiğinde, helak olmayıp kurtulanlar arasında bir dedikodu başladı, Nuh (as)  kavmine:

– Ne oldu, diye sordu.

 Onlar da:

–Ya Nuh! Kavmimiz helak oldu, yeryüzünde hiç kimse kalmadı. Yiyeceğimiz de çok az. Şimdi biz ne yiyip ne içeceğiz, dediler. Allah-ü Teâlâ Hazretleri Nuh (as)’a;

“Ey Nuh! Sana ve beraberindeki kimselerden birçok ümmetlere tarafımızdan bir selam ve birçok bereketlerle in!” (Hud /48) buyurdu.

Bunun üzerine Nuh (as):

–Getirmiş olduğumuz erzakların bir kısmını ekeceksiniz, bir kısmını da yiyeceğiz, dedi.

Onlar yine:

– Ya Nuh! Bu erzak bize kaç gün dayanacak, dediler.

O anda Cebrail (as) geldi;

“Ya Nuh! Bir kazan içerisine, buğday, arpa, darı, pirinç, fasulye, nohut, mercimek gibi gıdalardan ne kadar varsa bunların hepsini at, içine su karıştır, bir aş yapın” dedi.

Nuh (as) söylenen şekilde aşı yaptı. O anda Cebrail (as);

“Ya Nuh! Nuru Muhammed aşkına dua ette; Senin aşın şifa olsun, topraktan yeni mahsul çıkana kadar bereketli olsun” buyurdu. 

Bu güzel aşı yani Aşure’yi daha sonra gelen bütün peygamberler de yaptılar.

Musa (as) ’ın firavundan kurtulması, İbrahim (as)’ın ateşten kurtulması, İsmail (as)’ın dünyaya gelişi, Yunus (as)’ın balığın karnından çıkması, Davud (as)’ın demiri ateş ile dövüp demir sanatını yapması, Süleyman (as)’a her tarafa hükmetme müsaadesinin verilişi, bu ayda olmuştur.

Yusuf (as)’ın kuyuya atılması, zindandan kurtulması, Yusuf (as) ve Yakup (as) birleşmesi, İsa (as) dördüncü kat semavata çıkması, (bazıları reyhan cennetine çıktığını da rivayet etmişlerdir) Muharrem ayına tekabül etmektedir.

Bütün peygamberler sıkıntılar çektiler ve peygamberlerin feraha ermek için yaptıkları duaları kabul oldu.

Muhammed-ül Mustafa (sav)’ya gelince:

Kâfirler Müslümanlara öyle eziyet ettiler ki, öyle cefa çektirdiler ki; iki deveyi getiriyorlar, sağ elini sağ ayağını bir deveye, sol elini sol ayağını bir deveye bağlayıp hayvanları koşturup ellerini ayaklarını parçalıyorlardı. Bilal Habeşi Hazretlerine yapılan eziyetler, Ammar bin Yasir Hazretlerine yapılan eziyetler ve daha nicelerine yapılan eziyetler ve zulümlerden sonra, Cenab-ı Allah Habibine hicret etmeleri gerektiğini buyurdu. Allah Resulü ashabına, zulüm eden kâfirden, adaletli kâfire gitmeleri gerektiğini söyledi. Bir kısmını da Yesrip’e, bu günkü Medine-i Münevvere’ye gönderdi. Kâfirler daha da şiddetlendi. Muhammmed-ül Mustafa (sav) hicret ettiği zaman, çoğalacak devlet kuracak, bizi yok edecekler diye korkup iyice zulümlerini artırdılar.

“Ne yapalım, O bizi öldürmeden biz O’nu öldürelim” dediler. Her kavimden insanları kendi yanlarına aldılar, şeytanda bunlara hoca oldu. Rasulullah’ın evini beklemeye başladılar.

Cenab-ı Allah;

“Ey Habibim! Onların hile ve desiselerini Ben biliyorum, onlar Size hile yaptı. Ben de onlara bir hile yapayım da görsünler. Sen eline bir avuç toprak al onların üzerine saç.” buyurdu.

Aleyhisselatü Vesselam Hazretleri, eline aldığı bir avuç toprağı kâfirlerin üzerine serpti. Yatağına Aliyy-el Murtaza Hazretlerini yatırdı, ancak kâfirler hiçbir şey göremediler. Şeytan orada yine boş durmadı;

“Aman aramızdan gitti, kalkın ne yapıyorsunuz, kaçtı” dedi, Biraz sonra kâfirler içeriye girdi. Aliyy-el Murtaza, yataktaydı. Canını Muhammed-ül Mustafa (sav) için feda eden o mübarek zâta, ne kadar işkenceler yaptılarsa da gideceği yeri katiyen söylemedi.

Allah’ın Resulü (sav) Ebu Bekir Sıddık Hazretleri ile beraber Medine’ye hicret için yola çıktılar, bir mağaraya geldiler. Ebu Bekir Sıddık Hazretleri mağaraya sırtını dayadı, bir taraftan da üzerinde ki ridasını çıkartıp parçaladı. Yılan, akrep deliklerine tıkadı, sağ ayağını da yılan deliğine kapadı.

Cenab-ı Allah örümceğe emir verdi;

“Sanatını göster”, örümcek öyle bir sanat yaptı ki mağaranın ağzını ördü, bir çift güvercin de geldi mağaranın girişine yumurtladı.

Kâfirler iz sürerek geldiler, Şeytan dedi ki:

–Mağarada saklanıyorlar.

Kâfirler de:

–Sende hiç mi akıl yok, eğer bu mağaraya girseydiler örümcek ağı bozulurdu, güvercinler de kaçar giderdi, deyip

– Burada yoklar, diyerek oradan ayrıldılar.

Ve üç gün mağarada kaldılar, üç gün sonra mağaradan ayrıldılar. Kuba’ya geldiler. Üç gün de orda kaldıktan sonra oradan Medine-i Münevvere’ye hicret ettiler. Medine’de Hazreti Ebu Bekir Sıddık humma hastalığına tutuldu. Hastalık ilerleyip yatağa düştüğünde Rasulullah (sav) Efendimiz;

“Allah’ım (cc) Mekke’yi Bize sevgili kıldığın gibi Medine’yi de Bize sevgili kıl, hummayı Bizden uzaklaştır” diye dua edince, Hazreti Ebu Bekir ve hasta olan diğer sahabeler iyileştiler.

Bu arada Hazreti Âişe ile Rasulullah (sav) Efendimizin düğünleri yapıldı. Mescid-i Nebi inşa edildi.

İşte Muharrem ayında olan olaylar bunlardır. Ayrıca Muharrem ayı Müslümanların hicri yılbaşısıdır. Ne yazık ki bu konuda ne Müslümanlar, ne medya, ne basın yayın kuruluşları haber yapmıyorlar. Müslümanların yılbaşısının hicri yılbaşı olduğunu, insanlara anlatmıyorlar. Ama aynı Müslüman, aynı medya, gayri Müslimlerin kutladığı yılbaşını “Noel Baba! Noel Baba!” diye onlardan fazla kutluyorlar. On iki ayda işleyecekleri günahı bir gecede işliyorlar. Allah (cc) bu ümmete, cümlemize “Hadi” ismi ile hidayet eylesin, “Latif ” ismiyle lütfeylesin İnşâallah.

Bu mübarek günü de Ümmet-i Muhammed’e hayırlara vesile eylesin. Allah (cc) hepinizden razı olsun.

Nuri KÖROĞLU

Sultanımdan Gönüllere : KUR’AN VE SÜNNET

Abdullah Baba (ks) Hz.leri buyurmuşlardır ki;

            Yaratılmış olan mahlûkatın her birinin bir temayülü vardır. İnsan fıtraten Allah’ı (cc) bilmek ve bulmak için yaratılmıştır. İnsanın önüne çeşitli perdeler gelerek yaratılış gayesini unutur. Mesela; bülbül, gülün açmadan önceki bir damla suyunu arzu eder. Onu bekler. Gül tam açarken, bülbül gaflete düşer uyur. Gülün içindeki su damlası buharlaşır gider. Kendine gelen bülbül kaybettiğini bulmak için nağmeler dizer ve öter. Bülbül hiçbir zaman bu suya ulaşamaz. İnsanlar da “Elest” hitabını, yani Allah-ü Teâlâ Hz.lerinin Bizlere ilk hitabını duyurduğu o sese duyulan özlemi ruh algılar, fakat bunu kimi kadında, kimi parada, kimi de içki şişesinin dibinde arar. Ama ne kadar elde etmiş olsa da içindeki o boşluğu dolduramaz. İnsanların aradığını bulabilmesi ancak Kur’an ve Sünnet’e tâbi olmakla olur.

Nuri KÖROĞLU

Sultanımdan Gönüllere : EMİR VE YASAKLARA DİKKAT

Âşık öyle diyor;

“Gurrap gibi ötmek ile, tembel tembel yatmak ile

Helal haram yutmak ile, cennet cemal bulunur mu?”

Allah’ın emir ve yasaklarına dikkat edip, O’nu sevip, O’nun rızasını kazanmaya çalışanlar, ebedi âlemi görmüş, ebedi âlemi için çalışanlardır. Diğerleri ise bu dünya da toprak olacaktır. Bu dünya da yaşayanlar, saltanatlarını, emirlerini, yaşantılarını, her türlü kötülüklerini bu dünyada yaparlar. Öldükleri zaman kabirde ne yapacaklar?

Cenab-ı Allah; “Ben size şah damarınızdan yakınım. Ecel geldi şimdi nereye gideceksiniz bakalım. Hangi Rab kurtaracak sizi benim elimden? Hangi ilahınız kurtaracak kim kurtaracak sizi? Şimdi hesabınızı göreceğim” buyuruyor.

Biz bunların hepsine inandık. Rabbim O’nu zikrederken ruhumuzu teslim etmeyi nasip ve müesser eylesin. Allah (cc) günahlarımızı affettirecek ameller işlemeyi nasip etsin. (Âmin)

Ömer ibni Hattab Hazretleri bir gün halife Ebubekir Sıddık (ra) Hazretlerinin evinin önünden geçerken içerden ağlama sesleri işitir.

­­-Ya Rabbi emir-el müminin Ebubekir ağlıyor. Ya Rabbi onun elemi benim elemim, onun kederi benim kederim. Onun hüznü benim hüznüm, deyip oda ağlamaya başlar.

Ardından hemen kapısını çalar. Ebubekir Sıddık Hazretleri bakar ki Ömer ibn-i Hattabın da gözleri yaşlı, sakalları ıslanmış:

-Ya Ömer kardeşim bu hüznün sebebi nedir?

-Ya Emire-el müminin ben senin ağladığını duyunca hüzünlendim ağlamana dayanamadım, onun için bende ağlamaya başladım. Senin sıkıntın, elemin nedir? diye sorunca, Ebubekir Sıdık (ra)Hazretleri:

-Ya Ömer Ashab-ı Resulü mescid-i nebeviye topla, der.

Hazreti Ömer hemen bütün sahabeleri mescidi nebeviye toplar. Ebubekir Sıddık Hazretleri gelir ve şöyle der:

-Ey Ashabı Resul! Bugün ben bir rüya gördüm.

Sahabeler: Hayrola, hayırdır İnşallah, derler.

Ebubekir Sıdık (ra) Hazretleri:

“Rüyamda mahşer kurulmuştu. Herkes 33 yaşındaydı. Fevç fevç insanlar bir kurtuluş arıyordu. Baktım ki sağ tarafta gayet nurlu insanlar ağlaşıyorlar, yanımdaki melaikeye sordum:

Bunlar kimdir? Melaike:

–Ya Ebubekir! Bunlar Allah’ın sevgili kulları, Muhammed-ül Muhtarın sevgili yârenleri, Allah’ın evliyaları ve veli kullarıdır. “Ya Rabbi! Habibin Ahmed Resulün Muhammed’in ümmetini cennete dâhil eyle” diye ağlaşıyorlar, deyince.

Ben de sordum:

-Habibi Ahmed Resulü Muhammed nerede? Beni onun yanına götürün.

Melaike beni arşı âlânın yanına getirdi. Allah’ın Resulünü daha önce hiç böyle görmemiştim. Sağ eli arş-ı âlâyı tutmuş, sol eli yedi kat cehennemi kapatmış bir halde;

“Ya Rabbi, ümmetim de âlimler var!

Ya Rabbi, ümmetimde abidler var!

Ya Rabbi, ümmetimde şehitler, şühedalar var!

Ya Rabbi, ümmetimde veliler var, sadıklar var!” diye nida ediyordu.

Cenab-ı Zül Celal Hazretleri de;

“Habibim Ahmet Resulüm Muhammed, sen hep benim sevdiğim kullarımı söylüyorsun.

Senin ümmetinde zaniler var, İçkiciler var, kumarcılar var, katiller var, faizciler var, eşcinseller var, günahı kebair işleyenler var” deyince;

“Evet, Ya Rabbi! Ama puta tapan yok Ya rabbi!” diye ağlamaya başladı. O sıra ben de ağlamaya başladım.

Cenab-ı Zül Celal Hazretleri;

“Habibim Ahmet Resulüm Muhammed, ümmetini bağışladım” dedi. Tam,

“Hepsini bağışladı mı?” diyeceğim anda,

Ömer İbni Hattab kapıyı çaldı”, der.

Bunun üzerine bütün sahabeler;

“Acep ola gece teheccüd namazını kılanları mı affetti?

Cömertleri mi affetti, şehitleri mi affetti. abidleri mi affetti, zahitleri mi affetti?

Aman Ya Rabbi! Acep ola Gece teheccüd namazları kılanları mı affetti?

Sabaha kadar hatimle namaz kılanları mı affetti?

Pazartesi, perşembe günü oruç tutanları mı affetti?

Anasına, Babasına itaat edenleri mi affetti?

Şehitleri mi affetti, şühedaları mı affetti, kimleri affetti?

Affettim dedi, ama hangi zümreyi affetti? Diyerek, ağlamaya başlarlar.

Sahabeler huşu içerisindeyken;

“Hepsini! Hepsini! Hepsini!” diye bir nida duyarlar. Bu sesi işiten her sahabe ağlaya ağlaya “Elhamdülillah” deyip secdeye kapanır.

Allah’ın bütün sevgili kulları ümmeti Muhammed için dua ediyor ne yazık ki alttaki insanlarda horoz dövüşü gibi  “Sen şucusun, sen bucusun” diye tefrika çıkarıyorlar.

Bunu anlatmamın hikmeti… Sevelim birbirimizi. Hangi tarikat olursa olsun, Ehl-i Sünnet Vel Cemaat olanlara selam verelim.

Rasulullah (sav);

“Nefsim kudret elinde olan Allah’a yemin olsun ki, iman etmedikçe cennete giremezsiniz. Birbirinizi sevmedikçe de iman etmiş olamazsınız”, buyurmuştur.

Allah-ü Teala Hazretleri cümlenizi kaza ve belalardan hıfz-ı muhafaza eylesin. Bizleri kendine layık kul, Resulullah’a (sav) layık ümmet eylesin. Göz açıp kapayana kadar bizleri nefsimizin eline bırakmasın İnşallah! (Amin)

Nuri KÖROĞLU

Sultanımdan Gönüllere : ÜMMETİN HELAKI

Allah’ı (cc) çok sevelim, çok zikredelim. Kesiran kesira bu dünyadaki parti liderlerini makam, mansıp, koltuk, amirlik, memurluk veriyor diye seviyoruz da, neden bizi yaratan âlemin padişahını sevmeyelim. O’nu sevelim O’nun dini için çalışalım, 

Hazreti Ömer bir gün Rasulullah’ı(sav) ağlarken görünce;

– Ya Rasulallah anam babam sana feda olsun. Neden gözyaşı döküyorsun? diye sorar.

Rasulullah (sav) bugünü işaret edercesine şu cevabı verir;

– Ümmetim puta tapmaz. Ancak onları üç şey helak edecek. Para, kadın ve makam sevdası…  Onun için gözyaşı döküyorum.

Şeyh Şamil Hazretleri’ne Rus Çarı şöyle diyor;

– Biz sizi yıkmak için üç tane metot aldık elimize, diyor. Birincisi; “Parayla bozalım, rüşvetle bozalım” dediler. Para girdimi, “köşeyi dönelim, rahat ederiz” düşüncesi her şeyi unutturur. Para kazanma hırsı adamı bozar. Para araç olmalı, amaç olmamalıdır.

İkincisi ; “Kadın teklif edelim,” dediler.

Üçüncüsü de;  Makam sevdasıdır.

Şeyh Şamile Rus Çarı;

– Biz senin dervişlerinin ve zakirlerinin kimini paraya zorladık satın aldık, diyor, geriye çekildi. Kimine kadın teklif ettik. Sarışın kadınları görünce dayanamadı oda gitti. Kimine makam teklif ettik. Şu beldeyi size veriyorum haydi sizin olsun tapularıyla beraber dedik, dayanamadılar. Seni terk ettiler. Bir sen kaybetmedin sen yine kazançlısın, diyor. 

Avrupa da bu üç şeyi metot aldı. Müslümanların kimine para verdi, parayla bozdu. Kimine makam verdi, makam ile bozdu. Kimine kadın verdi, kadınla bozdu. Şimdi Türkiye ve dünyada da olaylar hep para, kadın ve makam sevdası üzerine kurulu. Allah (cc) bizleri bu zilletlere düşürmesin İnşâallah (âmin).

Kadın ile de imtihan ise bizleri Yusuf (as) gibi hıfzı muhafaza eylesin. (âmin).

Parayla imtihan ederse Süleyman (as), ahir zaman nebisi Muhammed-ül Mustafa ve İsa (as) Hazretleri gibi olalım. Metelik dini değil bu din, Allah’ın (cc) birliğine hamd edelim ki, Allah para için bozulanlardan etmesin. (âmin)

Makam sevdasına gelince, biz Allah (cc) için çalışalım. Şimdi Şeyhliğini aldık deseler. Ben gene çalışacağım. Cehennemlik deseler Allah (cc) için yine çalışacağım. Narda, nurda, mülk Allah’ın (cc) isterse cehennemine atar, isterse cennetine atar. “İlahi ente maksudi ve rızake matlubi Ya Hazreti Allah (cc)” deyip çalıştığımız zaman Allah (cc) bizim zerre kadar hayrımızı, zerre kadar şerrimizi zayi etmez. Allah (cc) için çalışalım, Allah (cc) için iyilik yapalım.

Görüyorsunuz değil mi? Ümmetinin bu üç şey yüzünden helak olacağını söyleyen Rasulullah nasıl gözyaşı döküyor. Öyleyse biz de O’na layık olmak için, bu tuzaklara düşmeyelim ve O’na sürekli selat-ü selam getirelim, O’nun sünnetlerini ihya edelim. Öldüğümüz zaman da onlar bize sahip çıkarlar. Allah (cc); “Herkes içki hane, meyhane, kumarhanelerde gezerken sizler beni zikrettiniz habibime salât-ü selam getirdiniz. Ben de size çok güzel nimetler hazırladım. Hadi geçin bakalım” diyecek. İnşâallah bundan şek şüphe etmeyiniz. Bozulduğu zaman hemen abdestimizi tazeleyelim. Varsa dahi yeniden abdest almak; nur üstüne nurdur, yeniden alın. Senede bir orucunuzu tutun, mali durumunuz iyi ise Hicaza gidin, zekâtlarınızı verin, yalan söylemeyin, yemin etmeyin. Haram yemeyin, suizanda bulunmayın. Bir kadın bir erkek,  ya da bir erkek talebe ile bir kız talebe konuştukları zaman; “Bunların arasında şöyle böyle şeyler var” demeyin. Gıybet yapmayın, anne ve babanıza öf bile demeyin. Erkekler beş vakit namazınızı camide kılın, ailenizle iyi geçinin, içki ve kumardan uzak durun; haramdır. Bunları ahitleştiğimiz zaman, siz Allah (cc) için vazifenizi yapıyorsunuz, demektir. Ondan sonra manevi vazife başlar. Nedir ki manevi vazife;

Sizlerin rüyanızda ya da dünyanızda, darlıkta, genişlikte sekaret halinde, mahşer yerinde, kabirde, hesap gününde mürşidi kâmilin vazifesi başlar. Bunu inkâr edenlere Peygamber (sav) efendimizin bir hadisi şerifin de;

– Ey ashabım benim öyle ümmetlerim olacak ki, bir kavme şefaat edecek. Öyle ümmetlerim olacak ki; bir beldeye şefaat edecek. Öyle ümmetlerim var ki; bir köye şefaat edecek. Öyle ümmetlerim var ki; bir cemaate, öyle ümmetim var ki; bir kişiye şefaat edecek, buyuruyor.

– Bunlar kimlerdir Ya Rasulullah?  diye sorulunca da,Rasulullah (sav);

– Vereset-ül enbiya’dır. Onlar benim varislerimdir. Şeriatla amel edip, tarikata sulük edip, seyri sülukunu tamamlayan, maneviyatta görev verdiğim zatı muhteremlerdir, buyuruyor. İşte bunlara da Mürşid-i Kamil denir.

Tarikatların banisi Peygamber (sav) Efendimizdir. Bütün peygamberler hem tarikat hem şeriatla amel etmişlerdir. Sahabeler, şeyhülislamlar, evliyalar ve âlimler de öyle amel yapmışlardır. Çünkü Allah’ı (cc) sevenler Allah’ın (cc) yolunda devam ederler. Ahmed-i Kebir-i Rufai pirimiz, Ebe’l alemeyn, iki sancaklı, iki nesepten hem Hazreti Hasan hem Hazreti Hüseyin Efendilerimizin soyundan gelir. Bakın fıkıh kitaplarından Resulullah (sav) Efendimiz çocuklar dışında elini kimseye öptürmemiştir. Fakat âlimler sonradan sonraya fetva veriyorlar kimlerin eli öpülür, kimlerin eli öpülmez diye. Üstadımız doksan altı yaşında vefat etti, Resulullah Efendimiz nasıl zikir yaptıysa, piranlar evliyalar nasıl zikir yaptılarsa tarikatta da öyle tadili erkân vardır. Üstadımız tekkelerin kapatıldığı zaman ellerine ayakkabı, üstlerine ceket alıp yollara düşmüşler. Ümmetin kurtuluşu için.

“Ne olur Ya Rabbi! Ne kadar medya varsa, gericiler, yobazlar, irticacılar, karacumacılar diye hakaret ediyorlar. Biz de, biz Müslümanlar da sabır ediyoruz. Sabrımız taşmadan hile ve desiselerini başlarına geçiriver Ya Rabbi. Ecellerini en kısa zamanda getiriver Ya Rabbi. Müslümanların elini kana bulama Ya Rabbi, Hıfzu muhafaza eyle Ya Rabbi, sev Ya Rabbi, sevindir Ya Rabbi, sevdir Ya Rabbi, Müslümanları hıfzı muhafaza eyle Ya Rabbi, son nefeste Kelime-i Şehadet getirerek Cennet ve Cemaline vasıl eyle Ya Rabbi”

Mevlana Celaleddin Rumi öyle diyor;

“Ayım Şems, Güneşim Şems, Ruhum Şems. Sen olmasaydın ne Allah’ı (cc) bulur ne de Muhammed (sav) görebilirdim Şems” diye bağlılığını gösteriyor.

İlmel yakinden aynel yakine, aynel yakinden de Hakkel yakine vasıl olmayı nasip ediyor. Cenab-ı Mevla sizlere de nasip etsin İnşallah.

Yirmi yedi sene vaaz ve nasihatte bulunmuş bir Hoca Efendi Elazığ’a geldi, bize:

– Peygamber (sav) Efendimiz rüyamızda ya da rabıtayla görülür mü? diye sordu.

– Bize sorma. Şuradaki ibadet eden müminlere Müslümanlara sor da söylesinler, dedik.

Baktı en küçük sabi yavruyu seçti. “Buna sorarsam göremez” diye düşündü.

– Evet efendim kaç sefer, deyince aldığı cevap karşısın da şaşırdı:

– Demek kalben de görülür mü? dedi.

– Evet, görülür, dedik.

Orda bir Yakup’umuz var.

– Efendi Baba iki gözyaşı dökmeyince Beytullahı göremiyorum. Gözyaşımı akıtınca Mevlam perdeyi kaldırıyor. Beytullahta namazımı kılıyorum. Orda tavaf edenlerin karşısında, dedi. 

Evet görülür. Göremeyenler siz niye göremiyorsunuz? Siz de insansınız. Dinimiz bir, Rabbimiz bir, kitabımız bir, imanımız bir. Neden göremiyorsunuz?

Öyle gurrap gibi ötme ilen,

Tembel tembel yatma ilen,

Haram Helal cuk cuk yutma ilen

Cennet Cemal bulunur mu?”

Allah’ı (cc) seversen o da seni sever. Sevince Habibini de gösterir. Bizler de teveccüh eder Salâvat-ı Şerifeyi çok getirirsek Rabbim bize de gösterir İnşâallah. Kişi sevdiği ile beraberdir. Bunu övünmek için değil irşad için söylüyorum. Yeter gaflet uykusunda uyuduğumuz. Uyanın artık! Ne demek din işi ayrı, devlet işi ayrı. Dinle dünya bir olmaz diye bizi uyuttular. Evliya kapısını kapattılar. Tarikatçılar, hu’cular, irticacılar, yobazlar, gericiler diye bizi uyuttular. Sanki adamlar uzaya çıktı da biz olmaz dedik gibi, hep bize buluyorlar kabahati.

Nuri KÖROĞLU

Sultanımdan Gönüllere : BERAAT GECESİ

Kardeşlerim!

İster bey olsun ister paşa, kim olursa olsun Allah (cc) şekle, şemale bakmaz, kalbe bakar. Buraya toplanmamızda bir gaye, bir maksat var:

“İlahi ente maksudi ve rızake matlubi Ya Hazreti Allah (cc)! Matlubumuz Sensin Ya Rabbi! Maksadımız da senin rızandır. Ne olur bizden de razı ol Ya Rabbi!”. Gayemiz budur. Cenab-ı Zülcelâl Hazretleri bizleri yolunda daim eylesin.

Cenab-ı Zülcelâl Hazretleri, Habibi Ahmed Resulü Muhammed’i (sav) çok sevdiği için;

“Levlake levlak lema halaktül eflak” (Sen olmasaydın Habibim Ben bu kâinatı yaratmazdım), buyuruyor.

Ne yazık ki zamanımızda, bazı ilim takımında olanlar Muhammed-ül Mustafa’yı (sav) çok basit görüyorlar. Allah (cc) onlara “Hâdi” ismiyle hidayet eylesin. İslam’ı yaşıyor gibi görünüyorlar ama İslam’ın en önemli mevzusu olan;

“Ey iman edenler! Allah’a (cc) itaat edin, Peygambere de itaat edin” (Nisa:59) ayetini dikkate almıyorlar. Muhammed-ül Mustafa (sav) hem evveldir hem ahiridir. O’nu çok sevmemiz lazım. Allah-ü Teâlâ seviyor ve meleklere de sevmesini emrediyor:

“Şüphesiz, Allah (cc) ve melekleri Peygambere salât ederler. Ey iman edenler, siz de O’na salât edin ve tam bir teslimiyetle O’na selam verin.” (Ahzab/56) buyuruyor, yine Mevlayı Zülcelâl Hazretleri:

“Peygamber size neyi verdiyse onu alın, size neyi yasakladıysa ondan da sakının.” (Haşr/7) ayet-i kerimesiyle Rasulullah’ın (sav) emrine ittiba etmenin farz olduğunu bildirmektedir.

“O heva ve hevesinden konuşmaz. O kendisine inzal olunan vahiyden başkası değildir” (Necm/3–4) ayet-i kerimesiyle de Rasulullah’ın (sav) sözünün kendi sözü olduğunu buyurmaktadır.

Muhammed-ül Mustafa’yı (sav) seven evliya olur, Allah’a dost olur, namazı da Miraç olur. O’nu basit görenler de kendileri basitleştirir. Esfel-i safiline kadar düşmeye başlarlar. Biz hiçbir Müslüman’ın, esfel-i safiline gitmesini ve yanmasını arzu etmeyiz. Allah (cc) da onlara “Hâdi” ismiyle hidayet, “Latif” ismiyle lütfeylesin.

Berat Gecesi’nin olmasının hikmeti, şöyledir: Allah-ü Teâlâ Hazretleri;

“Ya Habibim, kalk! Gece Beni zikret, yalvar, niyazda bulun.” buyurdu.

Cenab-ı Zülcelâl Hazretleri, Habibi Ahmet Resulü Muhammmed’e, cenneti ve cehennemi gösterdiği zaman; cehennemde yüzde yetmiş kadınlara, yüzde otuz da erkeklere azap edildiğini gördü, çok üzüldü. Ağlamaya başladı, öyle ki ailesine emretti;

“Beni hiç kimse ziyarete gelmesin, kapıyı ört, kimseye izin yok.”

Ebu Bekir Sıddık Hazretleri geldi, kapıyı açmadı. Ömer-ül Faruk Hazretleri geldi kapıyı açmadı. Osman-ı Zinnureyn Hazretleri geldi kapıyı açmadı. Aliyyel Murtaza Hazretleri geldi yine kapıyı açmadı. Peygamberimizin çok sevdiği kızı Fatımat-üz Zehra Anamız geldi:

 – Babacığım, Senin elemin benim elemim, senin kederin benim kederimdir, deyince kapıyı açtı.

Fatıma Annemiz baktı ki Peygamberimizin sakalları ıslanmış, seccade ıslanmış, dayanamadı:

– Nedir babacığım bu halin, diye sordu. Rasulullah (sav) Efendimiz:

– Ümmetimin hali nice olacak, ümmetimi azapta gördüm, onun için Mevlayı Zülcelâl Hazretlerine yalvarıyorum, buyurdu.

İşte Şaban-ı Şerif’in on dördüncü gecesini on beşinci gecesine bağlayan gece… Fatıma Annemiz bunu duyar duymaz evine geldi, gusül abdesti aldı ve ağlamaya başladı ve şöyle niyaz etti:

“Ya Rabbi! Hani Habibini sevdin de ‘Vema erselnake illa rahmetenlil alemiyn’ (Biz Seni âlemlere rahmet olarak gönderdik) dedin. Ne olur babamın duasını kabul eyle, ümmeti Muhammed’i bağışla.”

Gözünden yaş ineceği anda da Cenab-ı Allah (cc), meleklere; “Fatımat-üz Zehra’nın, gözündeki yaş yere inmesin, düşmesin” diye emretti. Ardından da Rasulllah’a;

“Kalk Ya Habibim! Senin ümmetini beraat ettim, af eyledim. Bu gece hürmetine, daha nice geceler vereceğim senin ümmetine.” buyurarak kullarına af geceleri vereceğini müjdeledi.

Aman Ya Rabbi!

Ne rahmet ne mağfiret ne sevgi…

Ne güzel Habib ne güzel Dost…

Allah-ü Zülcelâl Hazretleri ne kadar af ve mağfiret sahibi…

Emirlerini tutmayan insanları af ve mağfiret etmek için; Mevlit Gecesi’ni, Miraç Gecesi’ni, Berat Gecesi’ni, Kadir Gecesi’ni, cuma gecelerini, bayram gecelerini vesile kılmıştır.

Cenab-ı Zülcelâl Hazretlerine bu gecelerde affımız için yalvarmamız, dua etmemiz, elimizden geldiğince iyilik yapmamız, gündüzünde oruç tutmamız gerekmektedir. Sahabeler bu söylediklerimizi yapmışlar, böylece Allah’a (cc) dost olmuşlardır.

Bizlere bu nimetleri bedava veren, imtihan için bu dünyaya gönderen Cenab-ı Zülcelâl Hazretleridir.

“Ben cinleri ve insanları, ancak bana kulluk etsinler diye yarattım. Ben onlardan rızık istemiyorum, Beni beslemelerini de istemiyorum. Şüphesiz rızık veren, güç ve kuvvet sahibi olan ancak Allah’tır.” (Zariyat, 56–57–58)

Yani Mevlayı Zülcelâl Hazretleri;

“Ben insanları ve cinleri başıboş, gayesiz, rast gele yaratmadım. Bilakis, onları bir gayeye binaen yarattım. Sizi başıboş hayvan gibi de yaratmadım, sizin içinizden peygamberler gönderdim, kitaplar gönderdim, arifler gönderdim, veliler gönderdim; bunlara tabi olun, sıratı müstakimde olun, nefsinize ve şeytana uymayınız.”

“Sakın ha! Eğer nefsinize ve şeytana uyarsanız, azab-ı elimi de hazırladım” diyor.

Bizi eşref-i mahlûkat olarak havadaki, karadaki, denizdeki mahlûkatın en şereflisi ve en güzel bir surette yaratan Yüce Yaradan’dır. Ay, yıldız, semavat, bütün mükevvenat bizim içindir, ahirette öyledir.

Tövbe edelim de Allah’a layık kul, Muhammed-ül Mustafa’ya (sav) layık ümmet olalım.

Allah (cc) hepinizden razı olsun

Nuri KÖROĞLU

Sultanımdan Gönüllere : CUMA GECESİNİN FAZİLETİ

Âlemleri yoktan var edip bizleri sonsuz nimetleri ile kuşatan Allah-ü Teâlâ’ya hamd olsun, salât ve selam O’nun Habibi, Edibi, Resulü Kibriya Muhammed-ül Mustafa (sav) Efendimiz Hazretlerine ve O’nun ashabının ve O’nun yolunda gelen bütün meşayıh-ı kiramın ve müminlerin üzerine olsun…

            Kardeşlerim;

Mübarek cuma günü Hakk katında pek faziletlidir. Rasulullah (sav) Hazretleri cuma günü için;

“Üzerine güneş doğan günlerin en hayırlısı cuma günüdür. (Buhari, Müslim) buyurmuştur.

Cuma haftanın faziletidir. Hele cumada bir saat vardır, o saat eşref saatidir ki kıymet biçilemez. Hazreti Peygamber bu saatten bahisle;

 “Onda öyle bir vakit vardır ki; hiçbir Müslüman kul namazda bulunup ve o saate rast getirip, Yüce Allah’tan bir şey dilesin de, Allah ona dilediğini bahşetmesin” buyurmuş ve o vaktin kısa olduğunu anlatmak için eli ile işaret etmiştir.

Cenab-ı Zülcelâl Hazretleri;

“Kim ki cumada bana boyun bükerse, huzuruma gelirse Ben onun duasını kabul ederim” buyuruyor.

O kulunun bir haftalık, yani iki cuma arasında kalan günahlarını affediyor. Rasulullah Aleyhisselatü Vesselam Hazretleri cuma hakkında çok hadisleri var; 

“Cuma’ya ilkönce gelen insan bir deve kesmiş sevabı verilir, beş dakika sonra gelene sığır kesmiş, sonra ki beş dakika içinde gelen bir koyun, sonra ki beş dakika için de gelene bir keçi kesmiş sevabı verilir. Ezan okunduktan sonra gelene de Allah (cc) onlara da rahmet eder yine rahmetini kesmez” buyuruyor.

Başka bir hadisinde;

“Cuma mümin bayramıdır. Cuma gecesi gecelerin en hayırlısıdır” buyuruyor.         

           Bayram gecesi, Kadir Gecesi, Mevlüt Gecesi, Beraat Gecesi… Bu geceler nasıl kıymetliyse, cuma gecesi de böyledir. Mümin ve Müslümanlar cuma günü, sabah kalktı mı koltuk altını, kasığını temizlemelidir. Gusül abdestini almalıdır. Cuma namazına niyet etmelidir; “Ya Rabbi! Cumayı ben gusül abdestiyle kılayım” diye. Evinden çıkıp herkese selam vermeli, annesine babasının gönlünü almalı, komşularına selam vermeli, kimseye küsmemelidir. Bugün için de piranlar, Allah’ın (cc) dostları; kelplere, hayvanlara dahi selam vermiştirler. Yine selam vererek camiye girmelidir.

           “Rasulallah Aleyhisselatü Vesselam Hazretleri nasıl niyet ettiyse ben de o niyet üzere niyet ediyorum Ya Rabbi”, deyip bu şekilde camiye sağ ayakla girmelidir.

           “Ya Rabbi! İtikâfa niyet ettim” deyip ve ilk safta yer varsa oraya geçmelidir. Saflar sık sık tutulmalı ve cumada huzur huşu içerisinde Cenab-ı Zülcelâl Hazretlerine istiğfar edilip, salât-u selam getirilmelidir. Ondan sonra tefekkür etmeli, sonra da tevekkül etmelidir.

           “Ya Rabbi! Ben geldim” deyip boynunu bükmelidir. Cuma namazının iç ezanı ile imam efendi tekbir alıp “Allah-u Ekber” diyene kadar Cenab-ı Zülcelâl Hazretleri duaları kabul eder. Cuma’yı kıldıktan sonra hemen dağılmalar oluyor, faziletini bilseler dağılmazlar. Bir gün ashab-ı süffe dedi ki;

           – Ya Rasulullah; Bizim paramız yok iyilik yapalım, iyilik yapanlar cennetle müjdelendi. Biz ne amel işleyelim, ne yapalım? 

Rasulullah (sav);

– Size bir kelam öğreteyim de siz onu yapın. Namazdan sonra otuz üç defa “Subhanallah”, otuz üç defa “Elhamdülillah”, otuz üç defa “Allah-u Ekber” deyin. Sonunda da tesbihatı okuyun, dua edin. Şu Uhud Dağı altın olsa siz de tasadduk etseniz bu sevaba nail olamazsınız, buyurmuştur. 

            Cumanın da kıymetini bilseler, katiyen dağılmazlar gençlerimiz. Hele ibadette taatta çokça geliyorlar. Bunlar cumanın son sünnetlerini kılsınlar, tesbihatı yapsınlar. Hem işleri rast gider, hem de memurlar tarafından da sevilirler. Cuma ahlakın bir sembolüdür.

              Avrupa’ya gittim. Cumartesi ve pazar günü yedisinden yetmişine kadar herkes kiliseye gidiyor. Siyah, lacivert elbise giyiyorlar, çocuklarını alıyorlar. Papaz efendi onlara oyuncak verirmiş, şeker verirmiş. Çocuklar ille “Biz de kiliseye gideceğiz” diye ağlarmış.

           Biz de ise baba evladını teşvik etmiyor. Neymiş; “Dükkânım kapanır da ticaretten kalırım”, O senin yaptığın ticaret haramdır. 

           Cuma suresinin dokuzuncu ayetin de;

            “Ey müminler! Cuma günü namaza çağrılınca alışverişi bırakarak hemen Allah’ı zikretmeye koşun. Böyle davranabilirseniz, sizin için daha hayırlıdır” buyurmaktadır.

           Cenab-ı Zülcelâl Hazretleri onun için; sadece Nevşehir’imizde değil bütün Müslüman âleminde Cuma namazlarının sevabını ve Cuma namazının kadrini bilenlerden eylesin İnşallah!

Allah’ın emir ve yasaklarına dikkat edip, O’nu sevip, O’nun rızasını kazanmaya çalışanlar, ebedi âlemi görmüş, ebedi âlemi için çalışanlardır. Diğerleri ise bu dünya da toprak olacaktır. Bu dünya da yaşayanlar, saltanatlarını, emirlerini, yaşantılarını, her kötülüklerini bu dünyada yaparlar. Öldükleri zaman kabirde ne yapacaklar?

Cenab-ı Allah;

“Ben size şah damarınızdan yakınım. Ecel geldi şimdi nereye gideceksiniz bakalım. Hangi rab kurtaracak sizi Benim elimden. Hangi ilahınız kurtaracak kim kurtaracak sizi? Şimdi hesabınızı göreceğim” buyuruyor.

Biz bunların hepsine inandık. Rabb’im; O’nu zikrederken ruhumuzu teslim etmeyi nasip ve müyesser eylesin. Allah (cc)  günahlarımızı affettirecek ameller işlemeyi nasip etsin.

Esselamu aleyküm ve rahmetullahi ve berekatüh…

Nuri KÖROĞLU

Sultanımdan Gönüllere : TEFRİKAYA DÜŞMEYİN

Allah (cc) hepinizden razı olsun. Umduklarımıza nail etsin, korktuklarımızdan hıfz-ı muhafaza eylesin. Âlem-i İslam’a dirlik birlik beraberlik versin. Cemian Kur’an’a yapışmak nasip ve müyesser eylesin. Bizleri hakkı hak, batılı batıl bilenlerden eylesin. Son nefesimizde “Eşhedü Enlâ İlâhe İllallah ve Eşhedü Enne Muhammeden Abdühu ve Resuluhu” diyerek çene kapamayı, cennet ve Cemalullah’ı nasip eylesin. Âmin.

Kardeşlerim! Ne yazık ki toplumumuz da fitne ve tefrika aldı başını yürüdü. Fitne dediğim; desise, benlik, kibir, gurur, kendinde olmayan hasletler karşısındakinde var diye düşmanlık yapmaktır. Bu fitneler arttıkça da bölünmeler artar ve ortaya tefrikalar çıkar. Herkes kendinden olanı beğenir, diğerlerine ise sürekli kusur bulma çabasına girer. Oysa İslam tektir, tek vücuttur. Allah (cc) ve Resulü’nün emrine itaat eden ehl-i Sünnet vel-cemaattir. Süleymancısı olsun, Nurcusu olsun, tarikatçısı olsun, Nakşibendî’si olsun; inançta bir, itikatta bir, amelde bir, dinde bir, ahlakta bir, fazilette bir, hepsinde biriz. Meslekte ayrı, meşrepte ayrı, inançta biriz. Ben katiyen bunları ayrı gayrı gözetmem. Ancak ortaya fitne girdiğinden böyle ayrımlar yapılıyor. Bu fitneyi de Avrupa sokuyor içimize.

Cennet Mekân Üstadım hayattayken arkadaşların yanında bir gün;

            – “Evladım Beni altı piran destekliyor, Seni on iki piran destekliyor. Hikmeti nedir? Evladım Seni on iki piran nasıl destekliyor?” diye sordu.

Ben de şöyle cevap verdim;

– Efendim, Ben camiye gittiğim zaman arka safta namaz kılarım. Secdeye vardım mı, ‘Ya Rabbi! Tüm din kardeşlerim Lâ İlâhe İllallah Muhammedün Resulallah diyorlar, abdestini alıyorlar, namazını kılıyorlar, ibadet yapıyorlar bunların umduklarına nail et! Bunların dualarını kabul eyle Ya Rabbi!’ diye dua ederim. Rabb’imin kulu, Habibi’nin ümmeti diye hepsini sever hepsine dua ederim. Sonra particilik, fırkacılık bilmem. Şu şudur, şu dinsiz, şu imansız, şu kâfirdir gibi sözleri asla söylemem.

Efendim‘de Bana;

– Hâza ümmetçisin evladım, dedi.

Her vardığımız yerde; Nurcular bir tarafta, Süleymancılar bitarafta, Nakşîler bitarafta, Kadiriler bitarafta, Uşşakiler bitarafta, Melamiler bitarafta. Ne acı ki birbirlerini sevmiyorlar. Birbirlerinin yanına da gelmiyorlar.

Diyanet teşkilatı da böyle; hoca müezzini sevmiyor, müezzin hocayı sevmiyor. Hoca müftüyü sevmiyor, müftü vaizi sevmiyor ve birbirlerine hiç muhabbetleri de yok. Bir araya da gelmiyorlar. Sebep nedir? Sebep Kur’an ve Sünnet’ten kopmuş olmamızdır.

Allah (cc) bunların basiretini açsın. İki nur var insanda, bir iman nuru birde kalp nuru. Kalp nuru körlendi mi hakikati göremez.

Hepimiz horoz olduk; az bilen de çok bilen de. Çok bilen; “bunlar cahil daha tahareti bilemez” diyor, aAz bilen de diyor ki;  “yalan söyleme” deyip kendi yalan söylüyor, “cömert olun” deyip kendileri cimri, “gıybet yapma” deyip kendileri gıybet yapıyor, “birbirinizi sevin” deyip kendileri birbirlerini sevmiyor. Bunlar nasıl örnek olup doğruyu gösterebilir. Örnek ancak tasavvuftadır.

Üstadımız Cennet Mekân şöyle derdi;

“Evladım! Çorum’da dokuz tane dergâh vardı, dokuz tane. Ne zaman? Osmanlı zamanında. Bir mübarek gün olduğu zaman Ulu camiye giderdik. Hepimiz namazı kıldıktan sonra oturur, bir halaka kurardık. En yaşlı zat Fatiha Şerife der. Makamlara bağışlardı. Ondan sonra boynunu bükerdi. O’nun sağ tarafında ki kardeşimiz Estağfirullah el-Azim derdi. Ondan sonra sol tarafta oturan Kelime-i Tevhid, sağ tarafta oturan Lafza-ı Celal, diğeri Hu esması, Hay esması diyerek hepsi de bir esma okuttururdu. Dokuz tane şeyh, dokuz tanesi de boynunu büker esmaları söylerlerdi. Duaya geldi mi, yine o ihtiyar zatı muhtereme duayı ettirirlerdi. Senlik benlik yoktu. Çünkü, “Vahit” tek olan Allah’a (cc) kulluk yapılıyordu. Şimdi ise kesretteyiz evladım”.

Nefsimizin esiri olduk. Nefsimiz neyi severse seviyoruz, nefsimiz neyi sevmezse onu ruhumuzun sevmesi de mümkün değildir.  Camiye geliyor, saflara bakıyor, kendi partisinden birini görürse yanına giriyor değilse girmiyor. Kendi tarikatındaysa yanına varıyor. Değilse varmıyor. Saflarda dahi birlik beraberlik olmuyor.

Bu tefrikalara sebep yine nefisdir. Nefis insanı “Doğru yolda olan sensin, tabiî ki en doğruyu siz bilirsin” diyerek yoldan çıkarır. Oysa Allah’a (cc) giden her yol birdir. Sadece kimi caddeden gider, kimi ise toprak yol kullanır.

Yapılması gereken nefisle mücadele etmektir. Hayatın her anın da nefis ile cihat gereklidir.

Bir kişinin nefsi galebe çalıpta onu hileye haksız kazanca sevk edecek olursa hemen şöyle düşünmeli;

“Aman Ya Rabbi! Bu kul hakkıdır. Aman Ya Rabbi! Ben nasıl bunu düşündüm. Ya Rabbi! Çoluğum çocuğum rahat edecek ama azab-ı elimi ben göreceğim. Tövbe Ya Rabbi!” deyip hemen orada nefsi ile cihat yapmalıdır.

Eve gelip ailesinin durumuna kızınca nefis, küfret anasına babasına dediğin de:

“Benim annem babam nasıl kıymetliyse, onun annesi de babası da kıymetli. O benim ortağım olur. O benim çocuklarımın annesi, benim namusum, iffetim, şerefim, hayâm, ben bunu nasıl inciteyim otur yerine nefis” deyip nefsine ve diline hâkim olmalıdır.

Ailenize zulmetmeyeceksiniz, çocuğunuza kızmayacaksınız. Hemen onun için hayır dua edeceksiniz. “Allah (cc) hayırlı etsin evladım, Allah (cc) işini rast getirsin evladım, Allah’ım (cc) sevsin evladım, Allah’ım (cc) seni evliyalara katsın evladım” demek lazımdır, kızıp bağırmak yerine. Gerçek cihat budur işte.

Cihat deyince yanlış anlıyorlar. Cihat ellerine kılıcı alıp, nerede bir gâvur görürlerse, nerde bir dinsiz görürlerse vurup öldürmek değildir. Çünkü öncelikle kendi nefsimizle cihat etmemiz gerekir.

Bütün Evliyaullah böyle cihat etmişlerdir. Bahaddin Nakşibendî Hazretleri şöyle buyurur;

“Daima Ben nefsimi Firavun bilirim” diyor.

           Rasulullah (sav) zamanında, birisi böyle pehlivan gibi yürüyormuş.    

            Sahabeler;

            – Ne kadar pehlivan bir delikanlı, deyince Rasulullah (sav);

            – O’na pehlivan denmez, ona kuvvetli derler. Pehlivan genç odur ki; ihtiyar gibi ölümü düşünüp ahiretine çalışırsak, gençlik hevesatına esir olmayıp gaflette boğulmayandır, buyurmuştur.

Allah-ü Teâlâ böyle gençlerin yüzü suyu hürmetine bizleri affetsin!

Nuri KÖROĞLU

Sultanımdan Gönüllere : YALNIZ ALLAH (CC)’IN RIZASINI GÖZETİN

“İlahi Ente Maksudi ve Rızake Matlubi Ya Hazreti Allah (cc)”

Cenab-ı Zülcelâl Hazretleri;  

“Birbirlerinizi incitmeyin. Birbirlerinizin aleyhinde konuşmayın. Suizanda bulunmayın” buyuruyor.

Rasulullah (sav) Efendimiz de hiçbir hadis-i şerifinde kötülük yapın dememiştir.

Ebu Cehil’e dâhi, beş yüz defa tebliğ için gitmiştir. Ebu Cehil diye bile hitap etmemiştir. Ebu Cehil’e;

– Ya Ebul Hakem! Benim Rabbime ne zaman iman edeceksin. Beni ne zaman tasdik edeceksin” diye sorduğunda, Ebu Cehil bir mucize ister. Allah-ü Teâlâ  (cc) ona istediği mucizeyi gösterdiği zaman ise;

– Sen bu ilmi nerden öğrendin. Sen bu sihri nasıl öğrendin? diye karşı çıkar. Hâlbuki Ebu Cehil de biliyordur, Muhammed-ül Mustafa’nın (sav) peygamber olduğunu.

Eğer İslam tarihini okuyan varsa, peygamberlerin tarihinde yazar. Ebu Süfyan şunları anlatıyor;

“Ebu Cehil’le Ebu Gubeys Dağı’na çıktık. Baktık ki, Muhammed (sav) ve adamları Umre yapmaya gelmişler. Binlerce insan, üzerlerinde iki parça bez, başları açık, yalınayak ihrama girmişlerdi.

Sordum Ebu Cehil’e;

– Görüyor musun şu Muhammedi (sav) ? O’nun için bunlar canlarını feda ediyorlar. Yalınayak, başı açık, daha kendilerini korumaya dahi bıçakları, kılıçları yok. Bu nasıl bir bağlılık öğle değil mi?

Ebu Cehil’de bana gülümsedi o gülümseyince tekrar sordum;

– Yoksa sen Muhammed’in (sav) peygamber olduğuna inanıyor musun?

Ebu Cehil;

– Evet, O Muhammed (sav) emindir. Asla yalan söylemez doğrudur. O’nun göstermiş olduğu mucizeyi, O’nun Rabbısından başkasının yapması mümkün değildir. Akılların, hayallerin, idrakin dahi, aciz kaldığı mucizeler gösterdi, deyince, tekrar sordum:

– Peki, sen inandın mı?

– Hayır inanmadım. Çünkü eğer peygamberlik gelseydi, aynı soydanız. Ben Mekke’nin reisiydim. Bana gelirdi. Zenginlik bende, ilim bende, tahsil bende, her şey bende. Bana gelmediği için buğzediyorum. Onun için inkâr ediyorum. Değilse Muhammed (sav) doğrudur, diyor.

Açın peygamberler tarihini, en son sözü bu olmuştur. Küfür inadı yaptılar.

Aradan zaman geçti. Mekke’nin fethi anında Ebu Süfyan;

– Eyvah bu Ebu Cehil’in dediği doğrudur. Bu insanlarda bir Allah sevgisi var. Bir Muhammed (sav) sevgisi var. O’nun için canlarını feda ediyorlar. Bir beraberlik var. Bir ahlak var, bir maneviyat var, diyor ve Müslüman oluyor.

            Onun için Kuran’ı Kerim’de ve Peygamber Efendimizin hiçbir hadis-i şeriflerinde ‘İncitin, yakın, yıkın, öldürün’ diye bir şey yoktur. 

            Her zaman; ‘İyilik yapın, ihsanda bulunun, ahlak-ı hamide sahibi olun’ diye buyrulmuştur.

           Ancak, Allah-ü Teâlâ Hazretleri kötülük yapanlara ceza için ayet göndermiştir: “Kötülükleri önle ki, kötülüğü yapan insanlar, iyilik yapan insanlara zulüm etmesin”. Onun için Elhamdülillah dinimiz Allah’ın (cc) lütfu ilahisidir. Ne kadar hamdetsek, ne kadar şükretsek, ne kadar zikretsek, ne kadar sevsek azdır.

            Bir gün, Bâyezid-i Bistâmi Hazretleri rüyasında; çok hastalandığını görür. Birçok tabip gelmesine rağmen hastalığa bir çare bulamazlar ve ölür. Öldükten sonra iki tane Melaike gelir. Soru soran Melaikeler;

            – Ya Beyazıt, Allah (cc) Sana adaleti ile mi, yoksa lütfu ile mi hükmetsin? Hangisi istersin? diye sorunca,

            Bâyezid-i Bistâmi âlimdir. Mübarek zat;

            – Zerre kadar hayır da, zerre kadar şer de zayi olmaz. Allah’ın (cc) adaletine sığınıyorum, diye cevap verir.

            – Öyle ise Beyazıt, şu gözünün nurunun hesabını, şu aldığın bir nefesin hesabını ver bakalım. Bir nefes cihana bedeldir. Bir nefes o kadar güzeldir ki, bir defa ‘La İlahe İllallah Muhammeden Rasulullah’ demek, bütün kâinata bedeldir.

           Eğer bir insan gelse de şu ağzını, burnunuzu kapatsa, bantlasa, eline silah alsa, ne veriyorsunuz dese, 60 senelik kazancınızı her şeyinizi verirsiniz, bir nefes için değil mi?

      İşte Bâyezid-i Bistâmi’ye nefesinin, sıhhatinin hesabı falan sorulmaya başlayınca, hemen ağlamaya başlar.

             “Ya Rabbi! Adaletinle değil, lütfun ile muamele et, Ya Rabbi!  Ya Latif, lütfun ile muamele et, Ya Rabbi! Ey Latif! Ya Latif! Ya Latif!” derken uyanır.

            Hemen dervişlerine der ki;

            – Bizim ibadetlerimizin, taatlerimizin, bizim zikrullahımızın, gözümüzle nefesimizin hesabını bile ödemesi mümkün değildir. Allah’ın (cc) lütfuna sığınalım. Yaptığımız ibadet ve taate güvenmeyelim. Allah’a kulluk yapalım.

            Yine bir gün, bir derviş şeyhini cehennemlik görür. Kalp gözü açılmış, dervişliğin ilk basamağı kabir haline vakıf olmaktır. Bunu zaman zaman söylüyoruz ki bilinsin diye. Şeyhini bu halde görünce, derviş iki gün üç gün ağlar, sızlar. Bu halini gören şeyhi sorar;

            – Evladım nedir senin derdin, bir sıkıntın mı var?

            O dervişte gördüğünü anlatır. Bunun üzerine şeyh;

            – Evladım biz onu kırk senedir görüyoruz. Ama başka gidecek Rab mi var? Başka ilah mı var? Başka Allah mı var? Biz ona ibadetle mükellefiz. Bir tek O’nun rızası için ibadet yapacağız. İsterse narına atsın, isterse nuruna atsın, diye cevap verir.

            Aradan biraz geçer. Derviş bu sefer üstadını cennette, hem de yedinci kat cennet makamında görür. Derviş sevinmeye başlar. Düğünüm bayramım bu gün diye ilahiler söyler. Böyle pervane gibi dönmeye başlar.  Diğer dervişler sorar;

            – Senin bu halin nedir? Bu gün çok sevinçli bir günümdeyim, deyip, “Allah! Allah!” diye zikreder.

            Onu gören şeyhi sorar;

            – Nedir, evladım sendeki bu neşe? diye.

           Derviş;

            – Elhamdülillah Efendi Hazretleri cennette yedinci katta makamınızı gördüm, deyince de Üstadı;

– Evladım biz ne cennet için ne de cehennem için ibadet yapmıyoruz. Biz Allah için O’nun rızası için ibadet yapıyoruz. O’nu sevebilmek, O’na kulluk yapabilmek için “İlahi Ente Maksudi ve Rızake Matlubi Ya Hazreti Allah (cc)” diyoruz. Nar da O’nun, nur da O’nun. O’na hiç kimse hükümran olamaz, O’na hiç kimse karışamaz ki. Cennette O’nun, cehennem de O’nun, isterse narına atar, isterse nuruna atar. Bizim vazifemiz, O’nun emirlerini yerine getirmektir, diyor.

Öyleyse Allah rızası için aşk ile muhabbet ile çalışalım; dirliğimizi, birliğimizi, beraberliğimizi muhafaza edelim.

Dervişlerin bir kötülüğü tarikatı zedelemez ama ne yazık ki dervişin bir hatası tarikatçıları, hocanın bir hatası hocaları, hacının bir hatası bütün hacılara lekeliyor. Bu çok yanlış…

Bir kişi yanlış yapmışsa diğerlerinin ne kabahati var? Dervişler bozulduysa şeyhlerinin ne kabahati var? Bütün Ümmet-i Muhammed, bara, saza, geneleve, fuhşa gittiyse Peygamberimizin ne kabahati var? Bu millet sapıttıysa, kötülük yapıyorsa, Allah’ın (cc) ne kabahati var?

Bu dünyaya imtihan için gönderildik. Burada imtihandayız.

Bizlere bu sayısız nimetleri bedava veren, imtihan için bu dünyaya gönderen Cenab-ı Zülcelâl Hazretleridir.

“Ben cinleri ve insanları, ancak Bana kulluk etsinler diye yarattım. Ben onlardan rızık istemiyorum, Beni beslemelerini de istemiyorum. Şüphesiz rızık veren, güç ve kuvvet sahibi olan ancak Allah’tır. (cc)” (Zariyat, 56–57–58)

Yani Mevlayı Zülcelâl Hazretleri;

Ben insanları ve cinleri başıboş, gayesiz, rast gele yaratmadım. Bilakis, onları bir gayeye binaen yarattım. Sizi başıboş hayvan gibi de yaratmadım. Sizin içinizden, peygamberler gönderdim, kitaplar gönderdim, arifler gönderdim, veliler gönderdim; bunlara tabi olun, sıratı müstakimde olun, nefsinize ve şeytana uymayınız.”

“Sakın ha! Eğer nefsinize ve şeytana uyarsanız, azab-ı elimi de hazırladım” diyor.

Bizi eşref-i mahlûkat olarak; havadaki, karadaki, denizdeki mahlûkatın en şereflisi ve en güzel bir surette yaratan Yüce Yaradan’dır.

Onun için kardeşlerim, burada fırsat elimizde iken bu günlerimizi değerlendirelim. Âşık ne güzel söylemiş “Giden günler geri gelmez” diye Burada gafillerden olmayalım, her an Allah’ın ve Resulü’nün emirlerine uyarak Allah’ı (cc) çok zikrederek, hiçbir engele takılmadan rızasını alaraktan O Ebedi Âlem’e, saadet yurdu’na kavuşalım.

Mevla cümlemizi olduğu gibi görünen, göründüğü gibi olan kâmil iman sahibi eylesin. Esselamualeyküm verahmetullahi veberekatüh…

Nuri KÖROĞLU