Tag / Firavun

by Nuri Köroğlu

Sultanımdan Gönüllere : ZEMZEM SUYUNUN ÇIKIŞI

Hazreti İbrahim hanımı Sare ile beraber zalim bir hükümdarın memleketine gelmişti. Sare zamanın en güzel kadınlarından biriydi. Kötülük yaparlar diye Sare Annemizi sandığa sakladılar. Geçerken firavunun adamları bunları çevirdiler;

–Sandıklarınızda ne var, diye sordular. Baktılar ki gayet güzel bir dilber. O kadar güzel ki, dünya güzeli desen abartmış olmazsın, ahlakında, edebinde, Allah (cc) övmüşte yaratmış da, sevgili Halil’ine zevce yapmış. Bu güzelliği gören kâfirler o zamanın firavununa bildirdiler.

–Senin memleketine ancak sana layık güzel bir kadın geldi, dediler. Zalim hükümdar O’nun huzuruna getirilmesi için emir verince, Hazreti İbrahim feraset ilmi ile ledün ilmiyle olacakları fark edip Sare’ye;

–Bu zalim hükümdar Senin Benim zevcem olduğunu anlarsa, Seni Benden zorla alır. Bu sebeple Sana Benim neyin olduğumu sorarsa, kardeşim olduğunu söyle. Çünkü nasıl olsa dinde kardeşiz. Zira memlekette ikimizden başka Müslüman da görünmüyor, dedi.

Hazreti İbrahim’in dediği gibi de oldu. Hükümdar kardeş olduklarına inandı ve;

–Öyleyse buna izzet-i ikramda bulunun, diye emretti.

Onlarda izzeti ve ikramda bulundular. Daha sonra firavun Sare’yi odasına aldı. Güzelliği karşısında dayanamadı. Okşayıp seveyim diye elini Sare’ye uzatınca, eli birden felç oldu, kurudu diyen de var.  Zalim hükümdar hareketsiz kalınca;

–Bana ne oldu, dedi. Sare Annemiz;

–Kâinatı yaratan, bizleri yaratan Cenab-ı Zülcelâl Hazretlerinin Halil’i İbrahim Halilullah Rabb’ime niyazda bulundu. O’nun zevcesine sen zarar veremezsin, diye cevap verdi.

– Demek sen O’nun zevcesisin öyle mi, dedi.

Kalp gözüyle, basiret gözüyle gören İbrahim Halilullah, Onların bu hallerini görüyordu. Sare Annemiz;

–Tövbe edersen, bana bir zarar vermezsen, Halil İbrahim’in Rabbi, yine seni aynı haline getirir, deyince firavun;

–Tövbeler olsun sana zarar vermeyeceğim, dedi. İbrahim Halilullah;

–Ya Rabbi tövbe etti. Yine eski haline çevir, diye dua etti.

Allah (cc) hükümdarın sıhhatini verdi, düzeldi. Firavun yine tahammül edemedi. O kadar güzeldi ki yeniden hücum etti. Yine elleri kurudu. Bu sefer Nasuh tövbesi ile tövbe etti. İbrahim Halilullah’a firavun sordu;

–Sen neden ailem demedin de kardeşim dedin?

Hazreti İbrahim

–O Benim hem zevcem hem de din kardeşimdir, dedi.   

Hükümdar;

–Ben bir cariye yetiştirdim. Aynen bu Sare gibi güzeldir. Rabb’imin beni bağışlamasından dolayı, ben de bunu sana hediye ediyorum, dedi.

Hacer Annemizi getirdi. İbrahim’e (as) verdi. O’da Hacer Annemizi nikâhı altına aldı. Bunlar hep beraber bir beldeye geldiler. İbrahim (as) Cenab-ı Allah’a (cc);

“Ya Rabbi, eğer bana bir erkek evlat verirsen, her şeyimi sana feda edeceğim. En sevdiğimi feda edeceğim” diye dua etti.

Allah (cc) duasını kabul etti. Cenab-ı Allah Zülcelâl Hazretleri Bunlara İsmail (as)’ı verdi. İsmail (as) Hacer Annemizden dünyaya geldi. Sare Annemizin ise çocuğu yoktu.

Hazreti İbrahim koskoca bir nebi aynı zamanda da çok cömertti. Gelenlere izzet ve ikramda bulunurdu. Koca Halil İbrahim sofraları kurdururdu.

Böyle hizmetler görüleceğinde Hacer Annemiz;

“Benim çocuğum var çocuğuma bakıyorum, çocuğumun temizliğini yapıyorum. Sen şuna böyle yap” diyerek Sare annemizi üzecek hareketler yaptı.

Sare Annemiz tahammül edemedi. Bir taraftan çocuğun olmamasının üzüntüsü de vardı. Dayanamayıp, ağlamaya başladı. Rabb’ime;

“Ya Rabbi, Sen bilirsin, bir kurtuluş çaresi yok mu?” diye niyaz da bulundu.

Cenab-ı Zülcelâl Hazretleri, İbrahim (as)’a derhal emir verdi;

“Ya İbrahim, Hacer’i al, çocuğunu da al. Şuraya gideceksin, oraya çadırını kur.” Devesine, atına eşyalarını yükletti. Yiyeceklerini aldı. Ailesi ile birlikte şimdi ki Mekke’de Beytullah’ın olduğu yere çadırını kurdu.  Bazı rivayetlere göre bir ay yanlarında kaldı. Daha sonra;

–Ben gidiyorum, dedi. Hacer Annemiz;

–Nereye gidiyorsun? deyince

–Sare’nin yanına gidiyorum, diye cevap verdi.

O anda Hacer Annemiz anladı;

–Eyvah! Ya İbrahim, Ben Sare’yi çok üzdüm. Yavrum var diye O’na çok eziyet ettim. Acep ola ondan dolayı mı Beni atıyorsun, yoksa Rabb’inin emri midir, diye sordu.

–Evet, ikisi de mevcut. Cenab-ı Zülcelâl Hazretleri öyle diledi, sen burada İsmail ile kalacaksın. Sizi Rabb’ime emanet ediyorum, dedi ve yanlarından ayrıldı.

Onlar da;

– Rabb’imin emri ise itaat edeceğiz. Sen zevcenin yanına dön. Allah (cc) bize yardım eylesin. Bizim Mağbud’umuz O’dur, deyip, ağlamaya başladı.

İbrahim Halilullah döndükten sonra hayli zaman geçti. Yiyecekleri içecekleri bitti. Çocuk ağlamaya başladı, kendisi çok acıkmıştı. Bir taraftan da o kadar sıcak bir hava vardı ki güneşin şiddetinden simsiyah olmuşlardı.  Kahveyi kavurursunuz da bir renk alır ya, işte aynı onun gibi oldular.

Hacer Annemiz hemen Merve tepesine çıktı;

“Acep ola yiyecek, içecek bir şeyler bulabilir miyim?” diye sağına soluna koştu tekrar geri geldi yavrusunun yanına. Bundan sonra altı sefer daha Merve ile Safa tepesi arasında koştu durdu. Bir hikmeti vardı, gizli ama Cenab-ı Zülcelâl Hazretlerinin bilgisiyle, ilmiyle, yaratmasıyla alakalıydı. Nasıl sinemanın senaryosu varsa, işte öyle oyun başladı.            Nihayet Cebrail (as) geldi. Hazreti İsmail’in (as) sağ ayağının olduğu yere “Bismillahirrahmanirrahim” diyerek vurdu, o anda su fışkırdı. Su başladı taşmaya, Merve tepesin de olan Hacer Annemiz o hali görünce “Çocuk suyun içinde kaldı” deyip, koşarak geldi. Kendi acıkmış; içti, açlığı gitti. Susadığı zaman içti, susuzluğu gitti. Bundan sonra başka hayvanlar da oraya geldiler. Onlar da suyunu aldılar. Kervancılar giderken baktılar ki; “Hayvanlar gidiyor, biz de gidelim” dediler. Çok temiz yörük bir aile de geldiler buraya. Çadırlarını büyülttüler, evler yaptırmaya başladılar. Bu arada İbrahim’de (as) buraya geldi.

Malumunuz Kurban Bayramı’nda devamlıca söylerler. Hazreti İbrahim ne kadar koyun kestiyse, deve sığır kestiyse, Cenab-ı Zülcelâl Hazretleri;

“Ya Halilim! Ahdinde vefa etmedin. Ahdini yerine getir” buyurdu.

“Ya Rabbi! Dünyada bana en sevgili İsmail’imdir” deyince,

“Öyleyse O’nu kurban edeceksin” buyuruldu.

İmtihan çok büyük, çok acıdır. Ancak veren Allah’tır ve tekrar geri istemektedir. O kadar zor ama o mübarek aynen yerine getirdi. Oğlunun ellerini bağladı. Bağlamadan önce de şeytan azazil yani büyük şeytan;

–Ya İsmail, baban seni kesecek. Seni yok edecek. Yıkadılar süslediler gezmeye götüreyim diye kesecek, deyince, O mübarek yerden, yedi tane taş aldı;

– Bismillahi Allah-u Ekber, dedi. Nasıl attıysa şeytanın bir gözünü kör etti. Bir daha attı, sağ elleri, bir daha attı sol eli, bir daha attı ayağını, bir daha attı karnından vurdu, manen Cenab-ı Allah (cc) şeytanı oraya çiviledi.

Bu sefer orta şeytan geldi;

– Aman Sana böyle yapacak.

Taşları aldı. Başladı ona da atmaya. Enbiya olduğu için attığı taşlar isabet etti. Orta şeytan da orda mıhlandı kaldı. Küçük şeytan duramadı. Annesinin, babasını intikamını alayım dedi;

– Bak doğru söylüyorum seni baban kesecek, deyince ona da attı. Sonra babasına;

– Babacığım belki sana isyan ederim. Elimle vurabilirim. Belki can havliyle ayağımla tepebilirim. Bir tarafını incitirim ne olur ayaklarımı ellerimi bağla. Babacığım Ben Seni seviyorum Sende Beni seviyorsun. Şöyle bana baktığın zaman, belki Allah’ın (cc) emrini yerine getiremezsin. Gözlerim gözlerine de değmesin. Benim gözlerimi de kapat, dedi.

İbrahim (as) bunları yaptı. Tam eline bıçağı aldı vuracağı zaman;

– Babacığım, Ben öyle itaatsiz evlat mıyım ki, sana karşı ellerim kalksın da vursun. Öyle itaatsiz evlat mıyım ki ayaklarımla tepeyim. Öyle itaatsiz evlat mıyım ki senin cemalini bakmadan gideyim. Aç gözlerimi, deyince tekrar açtı. Baka baka teslim oldu.

Hazreti İbrahim;

– Bismillahi Allah-u Ekber, dedi. Bıçağı İsmail (as) boynuna dayadı.

Allah’ın büyük evliyası tasavvuf ehli mürşid-i kamil Üstadımız Nevşehirli Hacı Abdullah Gürbüz Hz.leri daha sonra şöyle buyurdu;

O arada Allah-ü Teâlâ Hazretleri;

“Ya Halilim! Sen özden aşk ve muhabbetle evladını kesecektin. Beni o kadar seviyorsun ki benim için evladını feda ettin. Şimdi seninle bir güzel anlaştık. Ondan Server-i Nebi gelecek, Rahmetellil Âlemin gelecek. Bir Muhammed-ül Mustafa gelecek. Al sana bir koç işte bunu kes” buyurdu…

Nuri KÖROĞLU

by Nuri Köroğlu

Nefsin Hastalıkları : BASİRETSİZLİK VE KALP KATILIĞI

“(Sana karşı çıkanlar) Hiç yeryüzünde dolaşmadılar mı? Zira dolaşsalardı elbette düşünecek kalpleri ve işitecek kulakları olurdu. Ama gerçek şu ki gözler kör olmaz; lâkin sînelerdeki kalpler kör olur.” (Hac;46)

Basiretsizlik, körlük, bocalama, şuursuzluk, idraksizlik anlamlarına gelmektedir. Kur’an-ı Kerim’de Allah’a yönelme ve Onun ayetlerini anlama husu­sunda duyarsızlığı ifade eden kalp katılığı ise, kasvetle, ifade edilmekte, lügat olarak sertlik ve katılık anlamını içermektedir.

Basiretsizlik gibi sevgi, kin, nefret, öfke, haset vs. birçok zaafın kalp körlenmesinde ciddi olarak etkisi bulun­maktadır. Bu gibi zaafların kendisinde aşırı bulunduğu birinin, sağduyulu, vicdanlı hareket etmesi düşünülemez. Kalp köreldiği için artık hiç bir olay ona tesir edememektedir.

Hâlbuki Kur’ân-ı Kerim, kâmil mümini, kalbi daima Allah-u Teâlâ’ya ve ayetlere karşı duyarlı bir şekilde ihtizaza gelen biri olarak tarif etmektedir. Şöyle ki; “Müminler ancak, Allah anıldığı zaman yürekleri titreyen, kendilerine Allah’ın ayetleri okunduğunda imanlarını artıran ve yalnız Rablerine dayanıp güvenen kimselerdir.” (Enfal; 2) 

Kalp katılığı da, hidayete engel olan hususlardandır. Kur’an-ı Kerim’de, kalp körelmesinin nedenlerinden biri olarak, zaman gösterilmektedir.

“İman edenlerin Allah’ı zikretmekten ve inen haktan dolayı kalplerinin saygı ile ürpermesinin zamanı gelmedi mi? Daha önce kendilerine kitap verilip de, üzerinden uzun zaman geçen, böylece kalpleri katılaşanlar gibi olmasınlar. Onlardan birçoğu fasık kimselerdir.” (Hadid;16) Bu ayeti kerimede bahsedilen zaman, uzun fasıla, kalp katılığına sebep olmaktadır. Zamanın uzunluğu, insan hissiyatını kocatarak neşeyi yok eder; şevke gevşeklik, kalbe katılık verir. Bundan dolayı fertlerin kalplerinin katılaşmaması için, peygamberlerin ardı ardına dinî fermanlarla gelişinin hikmetlerinden birisi de, işte budur. Yani zamanın fertlerdeki hisleri eskitip yok etmesi sebebiyle onları bu mahmurluktan uyandırmak suretiyle ümit ve hayat membaını yeniden fışkırtmak için peygamberler gönderilmiştir.

“Andolsun ki biz, Nuh’u ve İbrahim’i gönderdik, peygamberliği de kitabı da onların soyuna verdik. Sonra bunların izinden ardı ardına peygamberlerimizi gönderdik. Meryem oğlu İsa’yı da arkalarından gönderdik, Ona İncil’i verdik ve Ona uyanların yüreklerine bir şefkat ve merhamet koyduk…” (Hadid; 26-27) Ayette belirtildiği gibi kalpleri katılaşmaya yüz tutmuş olan cemiyetlere peygamber ve yeni dinlerin gönderilmesi yoluyla, insanların kalp neşeleri ile şefkatleri tazelendirilmiş ve yeniden cemiyetlere duyarlı olmaları ve hayat kazanmaları sağlanmıştır.

Kur’an-ı Kerim’de özellikle yahudilere yapılan hitapta kalplerinin katılığı taşa benzetilmektedir.

“Ne var ki bunlardan sonra yine kalpleriniz katılaştı. İşte onlar (yani kalpleriniz) şimdi katılıkta taş gibi yahut daha da ileri. Çünkü taşlardan öylesi var ki içinden ırmaklar fışkırır. Öylesi de var ki, çatlar da ondan su kaynar. Taşlardan bir kısmı da Allah korkusuyla yukarıdan aşağı düşer…” (Bakara: 74) Bu ayet, yahudilerin kalplerini, bir takım gönlü yumuşatacak mucizelerden sonra dâhi, hakkı kabul etmeme ve nasihatten etkilenmeme hususunda gösterdiği katılığın ve sertliğin, taşların ulaşamadığı bir sertliğe vardığını ifade etmektedir. Bu bize kalplerin katılığının çok büyük bir kerteye varabileceğini göstermektedir. Efendimiz (sav)’i birçok sıfatı ile tanımalarına rağmen yahudilerin gelip iman etmemelerini, bu tarz bir kalp katılığına bağlamak lazımdır.

Sebeplerin hususiliği, hükümlerin umumiliğine engel olmadığı için, bu kalp katılığı diğer insanlar için de geçerlidir. Tarihin naklettiği gibi arena ve hipodromlarda esirleri aç aslanlara parçalatarak yerdeki taşlarla beraber gökyüzünü dâhi ihtizaza getirebilecek bu olayı, büyük bir zevk içinde seyreden insanların kalplerinin sertliği, kalp katılığının bir neticesidir. Kur’an-ı Kerim’in temas ettiği şekilde, müminleri ateşten çukurlara atarak diri diri yanışlarını büyük bir zevkle seyredenlerin kalpleri, Romalıların yaptıklarının aynısıdır. Bunun gibi gene Kur’an-ı Kerim’in işaret ettiği, diri diri Hazreti İbrahim’i (as) ateşte yakmaya teşebbüs eden Nemrud’un, insanları kazığa vuran Firavun’un kalplerinin ulaştığı kerte (derece) işte budur. Gene bunun gibi Araplarda başkalarına gider eş olur utancı veya açlık korkusuyla diri diri kız çocuklarını öz babaları tarafından gömerek öldürülmeleri, böyle bir kalp katılığının sonucudur.

Bu tür kalp katılıkları, tarihin her döneminde sergilendiği gibi insanlar ne kadar medenîleşse de her an sergilenecektir. Nitekim 19. asır olmakla beraber istiklâl harbinde cereyan etmiş olan ermeni mezalimi ile Bosna-Hersek’te yapılan sırp vahşeti de bunun bir örneğidir. Bu türden ruh halini taşıyanlardan bazıları bunun sonucu olarak, birçok ilâhî ayet görmüş olmakla beraber imana gelmemişlerdir. Nitekim Nemrut ve Firavun’a peygamberler (as) eliyle birçok mucize gösterilmiş olmasına rağmen, iman etmemişlerdir. Ancak İslam Arap yarımadasına geldikten sonra taştan yüreklere merhamet duygusunu sokmuştur; bu da, imanın bu hususta da büyük bir değer olduğunu ortaya koymak­tadır. İman, bu ruh halini taşıyan insanların kalbine yerleşince, bu şekilde olan kalp katılığını şefkat hissine dönüştürmektedir. Onun içindir ki iman bizim için en büyük nimettir. Rabbimiz, imanımızı hıfz ismiyle muhafaza eylesin, bizleri yolunda daim eylesin.

Nuri KÖROĞLU

by Nuri Köroğlu

Nefsin Hastalıkları : DELALET

“Kim imanı küfürle değiştirirse şüphesiz dosdoğru yoldan sapmış olur” (Bakara;108)

Dalalet; sözlükte yolunu şaşırma, kaybolma, azma, sapkınlık ve batıla yönelme demektir. Unutma ve yanılma anlamlarınada gelir.

Allah (cc)’ın hidayetine uymak insanın fıtratına (doğasına), yaratılışına daha uygundur. Dalaleti tercih edenler akl-ı selimi değil de sapıklığı yayanlar, şüphesiz zalim, fasık kimselerdir. Onları Allah-u Teâlâ şöyle ifade etmektedir:

“Onlar, sapıklığı satın alıyorlar ve sizin de yoldan sapmanızı istiyorlar.” (Nisa;44)

Dalalete, sapıklığa götüren şeytan, bunu yardımcıları ile birlikte yaparak insanları helâka götürmektedir. “Andolsun, Kur’an bana geldikten sonra beni ondan o saptırdı. Zaten şeytan insanı yardımcısız bırakıverir.” (Furkan;29)

“Öyleyse, dedi, beni azdırmana karşılık, and içerim ki ben de onlar(ı saptırmak) için Senin doğru yolunun üstüne oturacağım. Sonra (onların) önlerinden, arkalarından, sağlarından, sollarından onlara sokulacağım ve Sen, çoklarını şükredenlerden, bulmayacaksın.” (Araf;16-17)

Kur’an-ı Kerim’de ismi çokça zikredilen firavun, yeryüzünde azmanın, sapmanın, kibirlenmenin, kendi heva ve hevesini ilahlaştıran, dalaletin ve zulmün en açık örneğidir. Şeytanın dostu olan bu zalim insan, sadece kendisini değil aynı zamanda etrafındaki insanları da dalalete sürükleyerek, onlarında helâk olmalarına sebep olmuştur.

Hz. Musa (as)’nın kavminden olan ve kendisine anahtarlarını güçlü insanların taşımakta zorlandığı kadar hazine verilen karun da azgınlıkta ve dalalette en açık örneklerden birisidir. “Karun, Musa’nın kavminden idi de, onlara karşı azgınlık etmişti. Biz ona öyle hazineler vermiştik ki, anahtarlarını güçlü kuvvetli bir topluluk zor taşırdı. Kavmi ona demişti ki: ‘Şımarma! Bil ki Allah şımarıkları sevmez. Allah’ın sana verdiğinden (Onun yolunda harcayarak) ahiret yurdunu gözet, ama dünyadan da nasibini unutma! Allah’ın sana ihsan ettiği gibi, sen de (insanlara) iyilik et. Yeryüzünde bozgunculuğu arzulama. Şüphesiz ki Allah, bozguncuları sevmez.” (Kasas; 76-80)

Lider konumunda olan bu insanların sapıtması, dalalette olmaları kendilerine itaat eden toplumların da sapıtmasına sebep olmaktadır. Bu toplumlar, bazen bu liderlerin peşinden hiç sorgulamadan kayıtsız şartsız giderler. Yukarıda örneklerini verdiğimiz insanların hem kendileri sapıtmış, hem de kendilerine uyanları sapıttırmışlardır. Bu durumun kayıtsız şartsız itaat eden insanları kurtarmayacağını ayette şöyle görmekteyiz: “(Onlar) orada ebedî kalırlar ve ne bir dost bulabilirler, ne de bir yardımcı. O gün yüzleri ateş içinde çevriliyken: ‘Ah keşke Allah’a itaat etseydik, peygambere itaat etseydik!’ derler. Yine derler ki: ‘Ey Rabbimiz! Biz beylerimize ve büyüklerimize itaat ettik de bizi yanlış yola götürdüler. Ey Rabbimiz! Onlara azabın iki katını ver ve kendilerini büyük bir lânet ile lânetle.” (Ahzap; 65-68)

Bu hususta Peygamber Efendimiz (sav) şöyle buyurmaktadır: “Ümmetim hakkında en çok korktuğum (şey) saptırıcı imamlardır (önderlerdir).” (Dârimî)

Dalalet hastalığından kurtuluş yolunu Peygamber Efendimiz (sav)’in şu hadisinde ifade buyurduğu gibi Onun (sav) güzel ahlâkında bulmaktayız. “Bir grup sahabe geldiler, Rasulü Ekrem Efendimiz (sav)’e, ailelerinden ayrılmaya, vakitlerini dünyadan kesilerek namaz oruç gibi ibadetlerle geçirmeye kararlı olduklarını söylediler, bunlara cevaben Efendimiz (sav): “Benim ahlâkıma ve Benim yoluma uygun az amel, Benim yoluma uymayan çok bir amelden daha hayırlıdır. Benim ahlâkıma ve yoluma uymayan her bir hareket dalalettir, sapıklıktır. Her dalalet de Cehennem’de olur.”

Bir gün cemaatten bazıları sordu. “Ey Allah’ın Rasulü! Pekâlâ, ne yapalım?” Hz. Peygamber (sav): “Hz. İsa’nın ümmeti gibi yapın. Onlar, ateşe atıldılar, testerelerle biçildiler (fakat dinlerinden dönmediler). Allah (cc)’ın taati uğruna ölmek Allah (cc)’a isyan içinde yaşamaktan daha hayırlıdır.” (Ebu Davud)

Allah Rasulü (sav) dalalete düşmekten, sapıklığa uğramaktan ziyade Allah yolunda mücadele ederek gerektiğinde ise ölmeyi bize tavsiye etmektedir. Nitekim Kur’an’ Kerim’de; “Hakikat biz insanı birbiriyle karışık bir damla sudan yarattık. Onu, imtihan etmek için işitici ve görücü yaptık.” (İnsan;2) buyrulmaktadır. Bu sınama içerisinde Allah-u Teâlâ insanların dalalete, sapıklığa düşmemesi için dinler, peygamberler göndermiştir. Peygamber Efendimiz (sav), Veda Hutbesi’nde şöyle vasiyette bulunmaktadır: “Haberiniz olsun ki, Ben önceden gidip Havuz başında bekleyeceğim. Başka ümmetlere karşı sizin çokluğunuzla iftihar edeceğim. Sakın günah işleyip yüzümü kara çıkarmayın. Sakın Benden sonra dalaletlere (sapıklığa) dönerek birbirinizin boynunu vurmayın! Bu vasiyetimi burada bulunanlar, bulunmayanlara bildirsin. Olabilir ki, bildirilen kimse, buradaki işitenden daha iyi anlar ve muhafaza etmiş olur.”

Peygamber Efendimiz (sav)’in Veda Hutbesi’nde buyurduğu dalalete düşmeme yolu; Allah-u Teâlâ’ya kulluğu öğretecek ve Rasulullah (sav)’ın sünnetini bildirecek ilmin öğrenilmesidir. Ancak bu hususta çok dikkatli olunmalıdır. Çünkü insanların sapıtmalarında en büyük etkenlerden birisinin de âlimler olduğunu Peygamber Efendimiz (sav) şu hadisinde ifade etmektedirler: “Allah-u Teâlâ ilmi, kullarının kalplerinden silmek suretiyle değil, âlimlerin ruhlarını kabzetmek suretiyle alacaktır. Sonuçta hiç âlim kalmayınca insanlar cahil bir takım kimseleri kendilerine başkan edinirler, bunlara bir takım şeyler sorulur. Onlar da ilimleri olmadığı halde fetva verirler de hem kendileri dalalete düşerler hem halkı dalalete düşürürler.” (Buhari)

Dalaletin sonucunda insanların kalpleri katılaşır ve bu insanlara bir şeyleri anlatmak zorlaşır. “Andolsun ki cinlerden ve insanlardan birçoğunu Cehennem için yarattık. Onların kalpleri vardır, fakat onunla gerçeği anlamazlar. Gözleri vardır, fakat onlarla görmezler. Kulakları vardır, fakat onlarla işitmezler. İşte bunlar hayvanlar gibidirler. Hatta daha da aşağıdırlar. Bunlar da gafillerin ta kendileridir.” (Araf; 179)

Bu insanların hidayeti bırakıp dalaleti seçtikleri için ahiretteki cezası ebedi Cehennem’dir. “Azgınlar için de Cehennem hortlatılmıştır. Onlara, ‘Allah’ı bırakıp da taptıklarınız, hani nerede? Size yardım edebiliyorlar mı veya kendilerini kurtarabiliyorlar mı?’ denilir. Ve arkasından hep onlar (putlar ve azgınlar) o Cehennem’in içine fırlatılmaktadırlar. Ve bütün o iblis orduları onun içinde birbirleriyle çekişirlerken dediler ki: ‘Vallahi biz, gerçekten apaçık bir sapıklık içindeymişiz.” (Şuara; 91-97)

Sonuç olarak; Allah (cc)’ın davetine kulak asmayıp, O’nun dinini inkâr edenler, kendi hür iradeleriyle sonu ebedi azabın olduğu bir hayatı seçmiş olmaktadırlar. İnsanları Allah (cc)’ın yolundan uzaklaştıracak, sapıtmasına sebep olan insan, fikir, durum veya araçlardan uzak durulmalıdır.

Nuri KÖROĞLU

by Nuri Köroğlu

Nefsin hastalıkları : SİHİR VE BÜYÜ YAPMAK

“Allah’ın izni olmadıkça hiçbir musibet (felâket) gelip çatmaz” (Teğabûn;11)

Dinimiz İslam; sihir ve büyü yapmayı, insanların arasını bozmak ve zarar vermek için muska yazmayı, en büyük günahlardan biri sayıp yasaklamıştır. Sihir ve büyü vardır. İslam, sihrin varlığını inkâr etmemiş, fakat tevhid inancına zarar verdiği, kontrolü mümkün olmadığı ve genellikle kötüye kullanıldığı için yasaklamıştır. Kur’an-ı Kerim’in ifadesiyle eski bir medeniyet merkezi olan Bâbil halkından bazı insanlar ilham yoluyla Hârut ve Mârut isimli iki melekten birtakım gizli bilgiler ve harika şeyler öğrendiler. Bu melekler, insanları uyarıyorlar ve, “Biz ancak sizi denemek için gönderildik. Sakın sihir yapıp da inkarcı olmayın” demeden kimseye bir şey öğretmiyorlardı. Fakat bu uyarılara rağmen insanlar, meleklerden aldıkları bu bilgileri sihir yolunda kullanmaya başladılar. Zaman içinde başkalarına da öğreterek sihir ve büyüyü yaygın hale getirdiler. Nitekim çağımızda icat edilen atom, dinamit, nükleer enerji gibi insanlığın faydasına yönelik bilimsel verilerin daha sonraları savaşlarda kullanılması gibi…  Büyü öğrenenler hakkında Kur’an-ı Kerim şöyle buyurur:

“Kendilerine zarar verecek, faydalı olmayacak şeyler öğreniyorlardı” (Bakara Suresi; 102)

Arapçası sihir demek olan büyü; bazı kabiliyet ve bilgileri kötü amaçla kullanarak insanları etki altına alma, onlardan hile ile çıkar sağlamaya yönelik bir uğraştır. Kur’ân’ı Kerîm’de de büyü; bilhassa Hz. Musa ile firavun kıssasında detayları ile verilmiş, büyücülerin yaptıkları hünerlerin nasıl boşa çıkarıldığı, onların kötü ve aşağı durumdan kurtulamayan yalancı ve düzenbazlar olduğu vurgulanmıştır.

İbni Âbidin Hazretleri buyuruyor ki: “Büyü; ilme, fenne uymayan, gizli sebepler kullanarak, garip işler yapmayı sağlayan bir ilimdir. Büyü öğrenmek de, öğretmek de haramdır. Müslümanları zarardan korumak için öğrenmek de haramdır. (Redd-ül-muhtar)

Düşünceyi bozan insan aklını şaşırtan ve gönülleri çelen büyü yedi büyük günahtan sayılmıştır. Nitekim Hazreti Peygamber (sav) Efendimiz şöyle buyurmaktadır: “İnsanı helak eden yedi şeyden sakınınız. Bunlar nedir diye sorduğunda şöyle buyurdu: Allah’a şirk koşmak, sihir ve büyü yapmak Allah’ın öldürülmesini haram kıldığı insanı öldürmek, faiz yemek, yetim malı yemek, harpten kaçmak ve namusuna düşkün Müslüman kadınlara zina iftirası atmak.” (Buhari)

Büyünün İslâmî hükmü şöyle verilmiştir: Eğer yapılan büyüde imanın şartlarından birini inkâr etmek varsa o büyü küfrü gerektirir. Yoksa gerektirmez. Mesela birisi, büyücülerin her şeyi yapabileceğine inanırsa, Allah (cc)’a şirk koştuğundan kâfir olur. Bazı müçtehidlere göre her ikisi de öldürülür. Bazı büyüler göz boyamaktan ibarettir, hokkabazlıktır. bunların gerçek bir yanı yoktur. Bazı büyüler ise insanı gerçekten etkiler. Bu ikinci tip büyü ile meşgul olan büyücülerin yaptıkları zındıklıktır. Bunun için mutlaka dünyada cezalandırılmaları gerekir.

Hadisi şeriflerde buyruldu ki:

“İpe üfleyip düğüm atan kimse, büyü yapmış olur. Büyü yapan da Allah’a şirk koşmuş olur.” (Nesai)

“Falcıya, büyücüye, kâhine giderek, onların söylediklerine inanan, Kur’an-ı Kerim’e inanmamış olur.” (Taberani)

Yüce Allah (cc)’ı bırakıp da kendilerine dahi hiçbir faydası olmayan büyücülerden yardım ve şefaat istemek, şirk (Allah’a ortak koşma) dır ki bu da Allah (cc) katında çok büyük bir günahtır. Kur’an-ı Kerim’de; “Yalnız Sana ibadet ederiz ve Senden yardım dileriz. “(Fatiha;5) Başka bir ayeti Kerim’de; “Allah, kendisine ortak koşulmasını affetmez.Böyle yapanlar Allah’ı bırakıp, kendisine hiçbir hayrı dokunmayan şeytana tapmış olurlar” ( Nisa;116-117) buyrulmaktadır.

Sihir ve büyüyü, yapan, yaptıran, yapılmasına sebep olan herkes günahında ve cezasında ortaktır. Peygamber (sav) Efendimize büyü yapılmış, bu yüzden hasta olmuştu. İbn-i Abbas ve Hz. Aişe (r.anha)’dan şöyle rivayet edilmiştir: “Hz. Peygamber (sav)’in yahudi bir hizmetçisi vardı. Yanında Hz. Peygamber (sav)’in tarağından dişler vardı. Bunları yahudilere verdi. Onlarda bu dişlerle Hz. Peygamber (sav)’e sihir yaptılar. Bu işi yahudi olan Lebid bin A’sam yaptı. Daha sonra yahudi hizmetçi bu sihri Eris kuyusuna gömdü. Cebrail (as) Felak ve Nas surelerini indirdi ve bu sihrin yerini ve kimin yaptığını Hz. Peygamber (sav)’e haber verdi. Bunun üzerine Hz. Peygamber (sav) Hz. Ali’yi gönderdi. O da kuyunun suyunu boşalttı. Kuyudaki taşın altından da sihir yapılan tarağın dişlerini çıkardılar. Bunlarla beraber bir de yay kirişi vardı. O kirişte on tane de düğüm vardı. Alıp onu Hz. Peygamber (sav)’e getirdiler.  Hz. Peygamber (sav) de o düğümlerin üzerine Felak ve Nas surelerini okumaya başladı. Her bir ayet okuduğunda bir düğüm çözülüyor ve Hz. Peygamber (sav) hafiflik buluyordu. İki surenin okunması bitince son düğümde çözüldü. Hz. Peygamber (sav)’de rahatladı ve şifa buldu.” (Buhari, Müslim)

Sihirden korunmanın yolu öncelikle her şeyin Allah-ü Teâlâ’nın iznine ve dilemesine bağlı olduğunu bilmektir. Dolayısıyla öncelikle Allah-ü Teâlâ’ya güçlü bir iman ve teslimiyetle bağlanmak gerekir. Nitekim; “Allah’ın izni olmadıkça onlar (büyücüler) kimseye bir zarar veremezler.” (Bakara, 102) Dua ve zikri terk etmemek gelir. Efendimiz (sav): “Sizin yapacağınız şey, Allah’ı zikretmektir. Böyle bir kimse, düşmanın hızla takip ettiği, sonunda muhkem bir kaleye rastlayıp kendisini düşmandan koruduğu kimse gibidir. Kendini şeytandan ancak Allah’ı zikretmek suretiyle koruyan kul da böyledir” buyurmaktadır. (Ahmed b. Hanbel, Tirmizî)

Çokça Kur’an-ı Kerim okumak, ibadetleri aksatmadan yapmak ve devamlı abdestli bulunmaya özen göstermek de kişiyi büyü gibi zararlı şeylerin etkisinden koruyan hususlardandır. Yapıldıktan sonra ise büyünün etkisini ortadan kaldırmanın en sahih yolu; Allah’a sığınmak, O’na inanarak dua etmek, Kur’an-ı Kerim okumak, Allah-u Tealâ’yı zikretmek ve sabretmektir. Ayrıca böyle bir durumda; Ayet el-Kürsi, İhlas ve Muavvizeteyn (Nas ve Felak) sureleri çok okunmalıdır.

Nuri KÖROĞLU